|
| |
Het LXXVI harp-lied.
Toon. Daar en is niet in myn léven &c.
't WOeste, blinde en onbesnéden,
Gansch verbasterd heidendom,
Mag zyn goôn, die doof en stom,
Geest-en leef-loos zyn van léden:
Op een los en vals gerugt,
Vry verheffen in de lugt:
Maar veel sterker draaft myn réden,
En veel meer en béter stoff',
Heeft myn harp tot hooger lof.
2.[regelnummer]
Tot een lof die Onzen Heere
VVord van Juda toegebragt,
VVant Zyn tente, Sàlems eere,
Rust op Sions heuvel-top,
En Hy zelver woond daar op:
Danke, lóve, biddend' Hem,
Antwoord kryge in eigen stemm'.
3.[regelnummer]
t' Elkens Hy daar wil verschynen,
Tot een gunstig troost-gesprek,
Op het gouden zoen-verdek,
| |
| |
Overschàduwt, waar van daan,
Hy zyn God-spraak uit laat gaan,
Tot bewys en troost den zynen,
4.[regelnummer]
Zyner Majesteit, Wiens kragten,
's Vyands bòge, péze en pyl,
Schilden, zwaarden, in der yl,
Doen vergruizen, en versmagten
't Grouzaam vuur des oorlogs ook,
In zyn eigen asch en rook.
Zulx geen roover meer gedagten
(Hoe stouthertig en verwoed)
Slaan derf op eens anders goed.
5.[regelnummer]
Geen zoo trots nog onversaagde,
Die niet raad-en moedeloos,
Lédig-lyfs de vlugt verkoos,
Even of de dood hem jaagde:
En wat viel der veel in 't zand!
Toen O God! het gansche land,
Van den slag Uws vloekens waagde,
En dat man en ros en rad,
Van een dood-slaap wierd gevat!
6.[regelnummer]
Heer Myn God! als Gy wild woeder,
Wie verduurd het blixem-ligt
Van Uw toornig aangezigt?
Als Uw' straff'-gerigte-roeden,
Zig vertoonen aan de lugt,
De aarde geeft haar op de vlugt:
Maar de reine van gemoede,
Wagtende uit Uw komste haar heil,
Zitten zoo gerust als veil.
7.[regelnummer]
Of de booze U tégenstréven,
Wat vermag die wéderstand
Meer, als 't wonder van Uw hand
Hooger lof en luister géven?
Als men 't God-vergéte rot
In zyn kragten ziet geknot,
| |
| |
Op de vlugt, als voort gedréven
Van een woênde wervel-wind,
Die 't all' né'erveld wat hy vind.
8.[regelnummer]
Wel dan! Jsr'els wàre looten!
Wie voor God aandagtig leeft,
Doe beloften, doe ze en geeft
Aan Dien Goeden, Trouwen, Grooten,
Wyzen en ontzagbren Vorst,
Met een blyde en gulle borst,
Uit die eerst-van-Hem-genooten,
Ryken zégen, een geschenk
Tot een blyk van gunst-gedenk.
9.[regelnummer]
Tree met vreugde-en dankbre toonen,
Voor het aanschyn van Dien God,
Die 't aardsche gòdendom bespot:
Ja doet siddren op haar troonen,
Bòven lyf-wagt boven all'.
Sta'ig met vreez voor òverval,
Hoe gedóken in haar kroonen,
't Hert vervuld en zoo beklemd,
Dat haar 't bloed in d'àderen stremt.
|
|
Auteursrechtvrij