|
| |
| |
| |
Het LXXIV harp-lied.
Toon. Zeg my schoon goddinne!
Dat O God! Uw' goedheid niet
Zulke milde stràlen schiet?
Of dooft Uwe gramschap gansch
Uwer liefden-zonne-glans?
2.[regelnummer]
Hoe! wild G' ons verstooten
Van Uw aanschyn, Heer! wat ré'en?
Van de gunste, van voor-heen,
Die Gy eerst zoo mild gevoed,
En als schaapjes hebt gehoed?
3.[regelnummer]
Neen: maar zie een néder,
En gedenk Uw volk, Uw erf,
Zoo als eertyds, uit verderf,
Toen Gy Pharoos banden braakt,
En haar dus hebt vry gemaakt.
4.[regelnummer]
Stell niet in 't vergéten,
Sions heuvel Heere! alwaar
En gewoond hebt, ménig jaar:
Spoey U derwaard want Uw huis
Legt al né'er aan puin en gruis.
Drongen trots te midden door:
Tot Uw hoog-en heilig Choor
| |
| |
Wierd met naar geluid vervuld,
Als een leeuw die hongrig bruld.
Zwaayden, op de wal geplant,
t' Wyle haar vreugde-vieren
Alles zetten in den brand:
En zig 't krygs-volk, als ten slagh,
Vast van breek-geweer verzag.
Koevoets, mookers, om daar mé'e,
All' te wringen uit haar sté'e,
Dus, en met verbeesten zin,
Viel elk stad en tempel in.
8.[regelnummer]
Slaan, Ja steken, kerven,
Rukken, plukken geen gebrek,
Rooven, moorden, schendery,
Krygs-gebruik maakt alles vry.
9.[regelnummer]
't Ging daar op een hakken,
Zoo gelykmen in het woud,
Boomen, struiken, takken,
Snoeid en roeid en néderhouwt.
Kost-nog konst-werk wierd gespaard,
Ja: geen heiligdom bewaard.
Sàlems hooft-gebouwsel zelf,
Vond hier geen verschooning,
Nog aan vloer nog koor-gewelf,
Cédren schot en marmre muur:
Alles moest ten vlamme en vuur.
Niets ontzàgenze in die tyd:
Niets in zulk een krygs-orkaan,
Bleef'er òver-einde staan.
| |
| |
Staan als van Uw gunste bloot,
Geen propheet, in déze nood,
Die ons kan ten besten-rà'en,
Of die weet hoe 't nog zal gaan.
Hoe lang zal de wé'er-party
Hoe lang blyft den boozen, vry
Van de minste tégen-stand,
Roemen, Uwen Naam tot schand.
Vol vermògen, slaan aan 't werk,
(Anders ons te véle en sterk)
Dat Gy die de vlerken kort,
En ten afgrond néderstort.
Waart Gy onzen kòning Heer!
Deed 't veryd'len t' elken keer.
Is 't dan wonder datwe nu,
Wé'er om hulpe zien op U?
Spleet en stremde 't zoute vogt,
Om ten grond' te droogen,
Uw' geliefde volk ten togt:
Toen het vlugte, en onder 't vliên,
Zugte zonder spoor te zien.
17.[regelnummer]
't Hooft der Nyl-gedrogten,
Krokodillen, hard van huid,
Wreed en heet op roof en buit,
Zyn geveld, geweld in 't zand,
Of gespoeld aan 't woeste strand.
18.[regelnummer]
't Woud-gediert' ter spyze,
Dat langs de oevers hongrig bruld,
| |
| |
Isr'els kruike en drink-vat vuld,
Toen den slag van Mozis staf,
Rotsen kliefde en wàter gaf.
Stuit en droogt Gy tot een pad.
't Hooft van 's hémels vieren,
Doet Gy loopen als een rad,
Net in ordre, snel en zagt,
Màkende ons den dag en nagt.
Sluit Gy binnen klippe of zand:
Kleed en siert Gy 't drooge land:
Dat zig dorr' vertoond of groen,
Al na tyd en jaar-saizoen.
Hoor eens hoe den vyand smaad!
Uwen naam ten doel-wit staat,
Van der boozen laster-pyl,
Ons door-boorende onderwyl.
Uw' zoo teere tortelduif,
Dat niet elk vertré'e, verschuif,
Drukke, stikke Uw' lydend' volk,
Met versmaadheids donkre wolk.
23.[regelnummer]
Dooft den mist der zonden
't Ligt van Uw' genàden-vlam!
't Land is vol van moord en roof,
Lé'ig van trouw en van geloof.
24.[regelnummer]
Laat ze niet in schanden,
Die zoo zwaarlyk zyn gedrukt:
Maak dat ze uit de tanden
VVorden, van dien wolf gerukt.
| |
| |
Help die honger lyd aan spyz',
Heere! en trek Uw zaak ter hand,
Alle kragten t' zàmen spand:
En de boozheid dag by dag,
Tergt Uw regt-gedugt gezag.
Làstren, smà'en, dat U geschied,
Straffende die grouwelen niet,
Neen O Heere! want den hoon,
Stak U dan wel na de kroon.
|
|
Auteursrechtvrij