De koninklyke harp-liederen

[p. 243]

Het LXXIII harp-lied.

Toon. Jephta een &c.

WEl! immers doet God Israël

Stà'ig en eeuwiglyk wel.

En 't rein, goedwillig hert verrykt,

Verkwikt Hy met zyn zégen:

Al gaat Hy somtyds (na't ons lykt)

Andre wégen.

En egter Ik (hoe komt dat by?)

Ik verwonderde my,

In 't zien hoe 't hier den boozen ging,

En hoe 't geluk haar streelde,

Ja léven liet in zégening

En in weelae.

Haar lévens-zonne-en dàge-ligt,

Rees my voor het gezigt,

En scheen tot hàren àvond toe,

Klaar, wolkeloos en effen,

Zulx haar nooit Godes geessel-roê

Leek te treffen.

Wat rampen ooit Gods volk bestré'en,

Haar beliepen der geen.

Wat leed, wat kwelling, smerte of pyn,

Den vròmen mogte knàgen,

Zy léven lang, gezond, en zyn

Vry van plàgen.

Wie datter zugt, wie datter treurd,

Nooit verwisseld haar beurd,

Ja 't onheil zelf dat andre troff,

Gaf dikwils haar vermògen,

[p. 244]

 

Zoo groey als voedzel, kragt en stoff'

 

Tot verhoogen.

6.

En door zoo veel gestreel des lots,

 

Dertel, moedig en trots,

 

Ontzienze haar onregt nog geweld

 

('t Zie wie of waar) te plégen:

 

Als hebbende uit haar magt van geld,

 

't Regt verkrégen.

7.

Het weeldrig oog puild uit van vet,

 

Dat haar herte bezet,

 

Met waan vervuld, verhard, vereeld,

 

En staande op eigen kragten,

 

Zig maald een dwaas wanschik'lyk beeld

 

Van gedagten.

8.

Als maakte God het gansch heel-al,

 

Slegts ten hàren gevall':

 

Zoo verr' dat yder, blyde en still',

 

Den hals na 't jok moet voegen,

 

En lyden hàren dertlen will'

 

Met genoegen.

9.

En dézen trots (op 't regt van staat)

 

Nooit te vollen verzaad

 

Zal 't kruis nog van die legt aan ly,

 

Met smaad en spot verzwàren:

 

Elk poft en stoft alleens of zy

 

Gòden wàren.

10.

Haar tonge zwigt nog aardsche kroon,

 

Nog den hémelschen troon,

 

Het welk den vròmen die 't bezugt'

 

Doet als wanhòpig klàgen:

 

Eer dat hy't kruis nog, om zyn vrugt,

 

Leerde dràgen.

11.

Wel, (zegt zy in zijn hert) wel hoe!

 

Wel hoe gaat dit hier toe!

 

Neemt God daar nu genoegen aan?

 

Ziet hy den goddeloozen,

 

In zulk een bloeyzel, zoo vol waan

 

Staan te bloozen?

[p. 245]

12.

Zy léven hier in volle lust,

 

Ruim en zagtjes in rust.

 

Men ziet ze vast al geld en goed,

 

In òvervloed vergàren:

 

Wel! waar toe wil Ik dan 't gemoed

 

Rein bewàren?

13.

Drukt my het kruis tog éven zeer,

 

En nog dikwils te meer!

 

Wat helpt de wàre deugde my?

 

Ja schynt 'et niet wel zotheid,

 

Te zoeken troost, uit fantazy

 

Van een Godheid?

14.

Zoo was myn taal ook haast geweest,

 

Maar Ik stremde myn geest:

 

Op dat Ik my niet ongetrouw,

 

Voor mynen God zou dràgen:

 

Nog ook den zwakken vròmen zou

 

Dòen verslàgen.

15.

Ik zeyde agh Heer! hoe byster ligt

 

Mist het menschlyk gezigt!

 

't Géne ons van verre en in 't verschiet,

 

Zal wonder wel gevallen,

 

Word, als men 't van na-by beziet,

 

Niet met allen.

16.

Want hoe zeer klaar de waarheid zy,

 

Die was duister voor my:

 

Zoo lang Ik als door név'len zag,

 

Op 't heil der aardsgezinde,

 

Taste Ik rondom by klàren dag,

 

Als de blinde.

17.

Zoo lange als my haar glori-zon

 

Het gezigte verwon,

 

Was magt en goedheid en verstand,

 

Die t' zàmen moesten werken,

 

Heere! in d' uitvverkzels Uvver hand

 

Niet te merken.

18.

Maar Uvv geheimens Càbinet

 

My zynde ópen gezet:

[p. 246]

 

Zag ik den op-en néder-gang,

 

En 't eind' der booze menschen:

 

Als schoonze hier léven eeuwen lang,

 

En na wenschen.

19.

Daar hebbe Ik in Uw daad en woord,

 

Klaar gezien en gehoord,

 

Hoe Gy ze laat op 't glibbrig pad,

 

Met losse toomen rennen,

 

Tot haar verderf, en eer ze dat

 

Zien of kennen.

20.

Den eenen dag staanze in een kragt,

 

Die geen vallen verwagt:

 

t' Wyle uit haar lusten zelf, te met,

 

Een onheil word gebooren,

 

Dat hàre lampe in eigen-vet

 

Zal doen smooren.

21.

Dan wordenze in een oogenblik,

 

Diep getroffen van schrik:

 

Dan wàken ze op, als een die droomd

 

Te zyn een eeuwig-wonder:

 

Maar t' wyl' Uw hand ter wràke koomt,

 

Moetenze onder.

22.

Daar zienze dan dat beeld van pragt,

 

Eeuwig van U veragt.

 

Myn God! agh! hoe mogt Ik bestaan,

 

Agh! waar op mogt Ik poogen,

 

Uw raads-geheimen na te gaan,

 

Als met oogen!

23.

Ik storte my, zoo dom al 't vee,

 

In een grond'looze zee!

 

'k Hebbe in Uw wyzheid, my te veer

 

En diep in làten zinken:

 

Tog egter liet Gy my, O Heer!

 

Niet verdrinken.

24.

Dus Heere! dus! dus binde Ik my,

 

Nu voor eeuwig aan Dy,

 

Aan Dy, Die my zoo by derhand

 

Geleid hebt en gewézen:

[p. 247]

 

Ja voeren zult ten eeren-stand

 

Op, na dézen.

25.

Want in den hémel is'er geen,

 

En veel minder bené'en,

 

Als Gy O God! zoo goed, zoo trouw,

 

Zoo vast, om op te rusten:

 

Wel wat dan, neffens U tog zou

 

My nog lusten?

26.

Of's lévens kragt my al begeeft,

 

Ik weet Heere! Gy leeft:

 

Gy zyt en blyft in alle nood,

 

Een rots om op te bouwen:

 

Zulx Ik voor helle nog voor dood,

 

Hebb' te grouwen.

27.

Ik weet wel (hoe 't hier gaat of niet)

 

Waar op Ik my verliet:

 

Daar kòme all' wat'er kan of wil,

 

'k Zal egter al myn léven.

 

Aan U met hert vertrouwen, stil

 

Blyven kléven.

28.

'k Zie 't algemeene woeste gros,

 

Gansch uit-spoorig en los,

 

Wel dwaaslyk U den rugge biên,

 

Dog tot haar schàde en schande:

 

Want Gy roeid all die deugde vliên,

 

Uit den lande.

29.

Maar Heere! Gy en uwe zaak,

 

Zyt myn eenig vermaak.

 

'k Aan bidde uw trouwe en heil-berigt,

 

Uw' magt en groot bedryven:

 

En 't is my goed en zoet, U digt

 

By te blyven.

30.

Derhalven kieze, Ik van nu af,

 

U ten steunsel en staf:

 

Ten troost, en hòpe en 't eene en all:

 

Wiens òver-wondre wondren,

 

Ik nog zal doen 't gansch aardsche dal

 

Over dondren.