|
| |
Het LXV harp-lied.
Toon. De Meysche Jeugt.
Word U ten lof, met ziele-tongen,
Des herten Heer! van oude en jongen,
Ontsprongen uit een geest vol vreugd,
Hem daar toe kragtig voeld gedrongen.
Dank-willig al zyn schuld betàlen,
Door mond-belofte en zoo-veel màlen:
Met stràlen zult, van gunste-blyk,
Zal troost en hulpe konnen hàlen.
Wel diep gedolven in de zonden;
My làgen als op 't lyf gebonden:
Verslondenze alle, my ten zoen,
| |
| |
Tot U, al wé'er ontlast gevonden.
Die t' Uwaard vlugt en vind Uw hoede:
Hem gunstig dekt en wekt in 't goede.
En dus, op dat hy spoede,
Gemoed en ziele Uw' heilig Choor
Verwikking geeft die 't herte voede.
Bevloeid, der zoetheid Uwer hòven,
Laat Gy elk stoff' om U te lòven:
t' Wyl' Gy ons, als van bòven,
Te dooven schynt, door vreezbaar woord,
En bòven kragt werkt, van gelooven.
Gy God en grond van ons vertrouwen!
Toe nàdert, van die haar onthouwen
En bouwen 't land, en werden 't vee,
Van pàlen enger màken zouwen.
De bergen, dàlen, kruiden, boomen
Gebouwt, geboeid en in haar zoomen.
Als makke binne-stroomen,
Betoomen willen, door het zand
| |
| |
Haar woede meer zou moeten schroomen.
Gy 't woest geweld der soudenieren:
En wreed is, na den aard der gieren,
Door réden niet te stieren,
Niet vieren wil, wat hem ontmoet,
Een schrik voor leeuw en tyger-dieren.
En aan het aardryks ènd' gelègen,
In 't wonder werk, als zy ter dègen
Hoe zègen-ryk de zonne praald:
Des morgens Bòven kim gestégen.
Begunstigt en komt òverlàden:
Den régen geeft, 't zoo vroeg, als spàden,
die de uitgeworpen zàden,
De nàden weekt, By zonne en logt,
verzàdigt, en daar in laat wàden.
Den Zwangren akker zoo begieten,
Dat zyne vooren néder schieten,
Dan ziet den boùwer, moede en bly,
Nog hoopt een zégen te genieten.
| |
| |
Van op geen wé'er nog wind te passen,
In brà'ende zonn' gestort by plassen,
Te zien veel veld-gewassen
En kassen vol van voedzaam brood,
En volle schooven op te tassen.
Gy 't vrugtbaar jaar van oly vloeyen!
Gy 't wyngaard-houd, alwé'er na 't snoeyen!
Terwyl Gy 't onder 't bloeyen,
Besproeyen komt en òverspatt'
Zyn teere blos niet mogt verschroeyen.
Aan 't speenen, vol en rond sou zwellen,
Door veelheid niet is om te tellen,
Zoo dat de ranken hellen,
En spellen voor, een óvervloed
Bedroefde zielen kan herstellen.
Zoo bergen, heuv'len, als valleyen,
Het klàver-gras bloeid in de weyen,
Alwaar men tusschen beyen,
Verspreyen ziet de velden deur,
Zoet, wonder, sierlyk en verscheyen.
Daar 't nutbaar vee, met grooten hoopen,
| |
| |
Mag weiden gaan, en springen, loopen,
Beveiligt voor het stroopen,
Van 't òpenbare roof-gedrogt,
Die vryheid met den hals bekoopen.
Zyn volle en rype kooren-àren:
Hy voerze in schuure om te bewàren.
Zoo schynt elk wel te vàren,
Ja 't snàren-spel en 't zoet geluid,
Een vreugd die 't hert' niet laat bedàren.
Strekt U ten lof, O Heer der heeren!
Haar stille en vrédig mag erneeren,
In 't heiligdom verkeeren,
En leeren in ootmoedigheid,
Met heilig offer-werk vereeren.
|
|
Auteursrechtvrij