|
| |
Het LIX harplied.
Toon. Maak myn snàren een geklank.
DAvid voor gevaar bedugt,
Vlugtig voor dien boozen kòning,
Die hem na-joeg op 't gerugt,
Agterhaalde, en in zyn wòning
Hield beslòten, keerde hem,
Bang en dapper in de klem,
Tot God met herte en stem.
2,[regelnummer]
Agh! was 'twoord, hoor myn gebed,
Heer! verloss my tog uit handen,
Van hem, die my nu bezet,
't Opperhooft van myn vyanden.
Weest my een vertrek, ter nood,
Daar hy eeuwig 't hooft op stoot,
Die my in 't herte dood't.
3.[regelnummer]
Want zy staan my na de ziel':
| |
| |
My rondom, op dat Ik viel'
In haar moordse warre-snoeren.
Schoon men my onschuldig vind,
Zy, vol haat en bloeds gezind,
4.[regelnummer]
Ja met volle stroomen kwaads,
Zoeken zy my te óverstelpen.
Réden vind by haar geen plaats,
't Zuiver herte mag niet helpen
Daarom Heer! waak Gy, op dat
My die vyand nimmer vatt',
5.[regelnummer]
Heere der heirschàren! Gy,
Gy, de God van onze vàderen!
Wend Uw' oogen nooit van my,
Als die woênde benden nàderen:
Maar trek tégens haar van leer,
Wylze zonder trouwe of eer,
6.[regelnummer]
In myn schémer-ligt van luk,
Schynt het of ze wat verstommen:
Maar den àvond-stond van druk,
Doet ze wé'er als beyren grommen:
Met een naar en honds geblaff,
En dringen my na 't graf.
En zy bràken gifse woorden,
Vuil en bitter als een gall',
Zwaarden, pooken om te moorden,
Schieten zy van uit de grond
Hàres herten, deur de mond,
Dat nu myn ziel door-wond't.
8.[regelnummer]
Maar Gy groote ontzagbre God!
Hooger zìttende als de starren,
Gy dryft openbaar den spot
Met die zoo vermétele narren.
Dus wagte Ik een béter kanss',
| |
| |
Heer! van U, al zugte Ik t'hans,
Want Gy! Gy zyt myn schans.
9.[regelnummer]
Uwe goedheid (weet Ik wel)
Zal my tog eer-lang ontmoeten,
'k Zal myn hàters, trots en fel,
Né'er zien plotsen voor myn voeten,
Dat ze tuim'len in het zand,
Als verbysterd in 't verstand,
Door 't wonder van Uw' hand.
10.[regelnummer]
Maar zy dus getreft, O Heer!
Laatze juist niet haastig sterven.
Spaar ze een wyl, om tot Uwe eer
En haar spyt, rondom te zwerven.
Voer ze als in triumph ten toon,
Alle 't boos gespuis ten hoon,
Den regten hoogmoeds loon.
11.[regelnummer]
Slà ze voor dien laster-mond,
Die zig nooit ontzag te liegen.
Laat dien vuilen valschen grond
Steeds genégen tot bedriegen,
Vol verwaandheid zyn haar strik,
Dieze in eenen oogenblik,
Omvange en zoo verstikk',
12.[regelnummer]
Laat Uw gramschap als een vuur,
Haar aangrypen en verslinden,
Teffens en te zynder uur,
Tot'er naauw meer zyn te vinden.
Op dat eenmaal 't òverschot,
Jacobs God erkenne als God,
13.[regelnummer]
Laatze raad-en hulpeloos,
Zwerven rondom stad en muuren:
Zoo als honden en altoos,
Of ze nergens konden duuren.
Laatze zoeken, vroeg en laat,
't Noodig voedzel by de straat,
14.[regelnummer]
't'Wyle Ik dan, vol moed en kragt,
| |
| |
Van Uw groote goedheid zinge,
En myn eerste vroeg-gedagt,
Met Ik uit den slaap ontspringe,
Tot U zende, Die 't geweld
Mynes vyands, knakt en veld,
15.[regelnummer]
Dan zal Ik: Almagtig God!
Eeuwig van Uw dàden brommen:
Gy, myn hoog-vertrek, myn slot!
Van geen vyand ooit beklommen,
En in vréde en veiligheid,
Myn ziele in vreugde weid.
|
|
Auteursrechtvrij