De koninklyke harp-liederen

Het LVI harp-lied.

Toon. Patientie is goed kruid men zeit.

GElyk een duif van kooye en slag

Verjaagt en wegh gedréven,

Moet, zonder datze rusten mag,

Ten prooy der gieren zwéven:

Even-eens zoo dwael Ik

Zonder heul of troost.

Ik weet, Heere! kwàlyk

Waar Ik (west of oost)

Zou mògen schuilen:

O Gy Myn God! ten waar by U,

Dus kòme Ik nu

Met klàg'lyk huilen.

Stà Heere dan! sta Gy my by,

My, die nu ben besprongen,

[p. 190]

 

Van een verwoede wé'erparty,

 

Die vast komt aangedrongen:

 

'k Zie waar Ik my wende,

 

Nergens òpen baan:

 

Zulx Ik in ellende

 

Zéker moet vergaan.

 

Dien bloed-gezinden,

 

Stuit Gy hem niet, agh Heer! agh Heer!

 

Ik zie 't van veer,

 

Zal my verslinden.

3.

't Getal is groot, Ja talleloos,

 

Van haar die my benouwen:

 

Nogtans wil Ik U Heere! altoos

 

Heiligen door vertrouwen.

 

Waarom zoude Ik schròmen

 

Wat zy mogten doen?

 

Schoon myn herwaard-kòmen

 

Word, uit kwaad vermoên,

 

Daar heen getògen,

 

Dat Ik uit 't land, als U ontvloôn,

 

Voor andre goôn

 

My hebb' gebògen.

4.

Men rot by een, zy zoeken hoe

 

Men my zal òvermannen:

 

Dus houd men als het net daar toe,

 

En by de wegh gespannen.

 

Elk zit my op d'hielen,

 

Dreigt, of mikt en schiet,

 

Om zoo myner zielen

 

Eindeloos verdriet,

 

Eens uit te werken.

 

Wel Heere! zoud dit al geschiên?

 

En Gy 't niet zien

 

Of niet bemerken?

5.

Neen zéker: maar Ik zal eer lang,

 

Die booze, met haar allen,

 

Nu werkende op myn ondergang,

 

Ten gronde zien gevallen.

[p. 191]

 

Gy zult al myn zwerven

 

Hier en ginder heen,

 

Myn zoo-menigwerven

 

Weenen, dat Ik ween'

 

Tog niet veragten:

 

Gy, die myn tranen teld en gaard,

 

En wel bewaard

 

In Uw' gedagten.

6.

En Ik zal myn vervolgers all',

 

My zien den rugge keeren:

 

Zoo haast als Ik my wenden zal

 

Na 't aangezigt myns Heeren.

 

Hy zal Hem ook wenden,

 

En met alle spoed,

 

Hulpe néder zenden,

 

Myn bedroeft gemoed

 

Ten troost van bòven:

 

Waar voor Ik Hem, dus onderschoord,

 

Van nu en voort,

 

Zal vreugdig lòven.

7.

Ik zal met onversaagden moed,

 

Vast op Hem blyven steunen,

 

Ook, zonder wat een mensch my doet,

 

My ergens in te kreunen.

 

Uw' beloftenisse,

 

Stort my, onverwagt,

 

Zulk een vaste, wisse,

 

Zulk een zoete kragt

 

In myn gebeente,

 

Dat Ik, gedekt voor ongeval,

 

U pryzen zal

 

In Uw' gemeente.

8.

Gy Heer! hebt myn geprangde ziel

 

Gered uit helsche strikken,

 

Toen elk met kragt my òverviel,

 

Om my te doen verstikken.

 

Gy gaaft ruimer pàden,

 

En hebt mynen voet,

[p. 192]

 

Midd' in alle kwàden,

 

Voor den val behoed:

 

Ja liet de stràlen

 

Van Uw gezégend aangezigt,

 

My tot een ligt,

 

In 't herte dalen.