De koninklyke harp-liederen

Het LII harplied.

Toon. Egipten-land,, volschoon semblant!

TOen Jesses zoon,, hoorde uit zyn boôn,
Hoe dat den Edomyt zyn dégen,
Dol en verwoed,, in priester-bloed
Geverruwt hadde, sprak hy tégen

Dit gruwel-plégen,

Aldus den dwingland aan,

Wel gy tyran! wel gy tyran! wel gy tyran!

Hoe zulk een stout bestaan?

Wel denkt gy niet,, dat God u ziet?
Wiens wyzheid, magt en groote goedheid,
Nooit uitgeput,, den vrómen stutt',
En ('t zy wie hier door uw' verwoedheid,

[p. 179]

 

Versmoord in 't bloed leid)

 

Dat Hy u, nu of dan,

 

En als Hy wil, en als hy wil &c

 

Dit kwaad vergelden kan.

3.

Uw' tonge byt,, ja steekt en snyd,

 

Gelyk een scheer mes scherp van snéde.

 

Van ouds vol list,, en schoon vernist,

 

Zaaid gy vast, onder schyn van vréde,

 

Van sté'e tot stéde,

 

Uw vrugtbaar twistig zaad.

 

Gy vlied de deugd, gy vlied de deugd &c

 

En gierd na alle kwaad.

4.

De leugen-taal,, doet op uw schaal,

 

Veel meer dan waarheid, in gewigte:

 

Kragt en geweld,, en onregt, geld

 

Meer dan 't een-zydeloos gerigte:

 

Uw' herte digte,

 

Uw kéle bragt nooit voort,

 

Als vuur en vlam, als vuur en vlam &c

 

Bedrog en wraak en moord.

5.

Dus zal u God,, (en elk ten spot)

 

Tén gronde toe, met stamme en takken,

 

Eer gy 't vermoed,, en ligt met spoed,

 

Uitroeyen en ter néder hakken:

 

Ja: làten zakken

 

In 't eindeloos vergeet,

 

Zoo verre dat, zoo verre dat &c

 

Men van u niet meer weet.

6.

Maar 't vroom getal (trots ongeval)

 

Zal vol ontzag eerbiedig zingen,

 

Met lofgeluid,, Ja lagchen uit,

 

U, die 't all meend te zullen dwingen,

 

En onderlingen

 

Uit galmen, dat 's die geen',

 

Ja dat is hy! Ja dat is hy! &c

 

Daar wy zoo veel van lé'en.

7.

Zie! dat 's de Man,, dat's dien tyran!

 

Die niet op God, maar eigen-kragten,

[p. 180]

 

Op geld en goed,, op staat en stoet,

 

Zoo groots en trots was van gedagten,

 

Ja dorst veragten

 

All wat hier, klein van staat,

 

En ongezien, en ongezien &c

 

God koos ten toeverlaat.

8.

Maar nu; Ik wil,, gerust en stil,

 

In 't heilig huis Myns Heeren blyven,

 

Als éen pylaar,, en groenen daar

 

Gelyk een boom van vette olyven,

 

Dat my zal styven

 

In hòpe, die Ik schepp'

 

Uit zyn beloft,, uit zyn beloft' &c

 

Die 'k van zyn lippen hebb'.

9.

Wat vloên van stoff',, tot Godes lof,

 

Zyn my van bòven toegevlòten!

 

In all' het goed,, dat Hy my doet,

 

En déde aan all' zyn gunst-genooten.

 

Wie kend Dien Grooten,

 

VVie houd Dien Kòning niet

 

Voor eenen heer, voor eenen heer &c

 

Die nooit zyn volk verliet?