Het XLVII harplied.
Toon. Godd'lyk ontzag dat de stoutze doet bèven.
ABrahams zaad en uit Jacob gespróten?
Daarom van God met veel zégen begòten,
By 't mond-berigt van zyne Godd'lykheid:
Alle gy ook die door andere wégen,
Kennis hebt van eene Godheid gekrégen!
Zing all' ten lof van zyne Majesteit.
2.[regelnummer]
Zing Hem ten lof, en laat handen mé'e deelen
In déze geneugte, om door klappen en spélen,
Bewys te doen van een eerbiedig hert'.
Maar dat voor all' hier de tonge niet zwyge,
Voor't lof-gerugt eens ten hémel op styge,
En Hy alzoo van elk geprézen werd.
3.[regelnummer]
Dat men Hem pryze als den Hoogsten van allen,
Groot van geweld, en niet tégen te vallen,
Die d'aarde gansch en met een wenk gebied,
Volken te sterk, en ons hàtig en bitter,
| |
Joeg en versloeg, en maakte Isr'el bezitter
Van 't zàlig land, soo vol van heils geniet.
4.[regelnummer]
't Zalige land, en zoo lange te vooren,
Ons tot een erve, in de Vàders verkooren,
Uit liefde die Hy dat geslagte draagt.
Eene genà, die op lof-ryke pennen,
Eeuwig zyn name doet ryzen en rennen,
In zulken roem, daar't gansche land of waagt.
5.[regelnummer]
Daar't all' met lust, het zy hooge 't zy làge,
Nu de bazuine, en by helderen dàge,
Om blaazt, en ons dus ook ten rey aanvoerd,
Wekt, om de luite ook en cither te snàren,
Harpe en viool met de stemmen te pàren,
Een toon te slaan, die herte en ziele roerd.
6.[regelnummer]
Wyl dan den tyd ons en stoffe nu dringen,
Isr'el! Om Gode met spélen, zingen,
Dien lofte géven, die Hem toebehoord,
Lustig, ey zing Hem, d'Almagtige Kòning,
Kòning, Die nog van zyn Hémelsche wòning,
All' wat Hyschiep, trouw koestert voort en voort.
7.[regelnummer]
Kom dan en zing Hem, wiens lieflyken zégen,
Kan het gemoed van de vorsten bewégen,
Om onverdeeld, met ons tot Hem te gaan,
Scepter en kroon voor zyn voeten te leggen,
Willig, opregt en ootmoedig te zeggen,
Alle onze magt moet U ten dienste staan!
|
|
Auteursrechtvrij