De koninklyke harp-liederen

Het XLVI harp-lied.

Toon. Wat is de Meester vvys en goed.

WIe vond in nood ooit vaster wyk
Als God, Die als 't Hem lust,
Der boozen moed will' toomt, en't ryk
Herbrengt in d'oude rust:
Als onzen God; Die dit zyn volk,
Zoo ménig-ménigwerf,
Uit ziel-benaauwtheids diepen kolk
Gerukt heeft en 't verderf?

En daarom vreezen wy nu niet,

Al scheen den aarden-kloot
In zee te dryven, dat hy stiet
En barste met de stoot:
Al storten alle bergen né'er,
En maakten zee tot duin:
Al spoelden hàre golven wé'er:
De klippen op de kruin.

Al beukt den woesten Oceaan

Den oever dat hy kraakt,
En klipp' en rots, hoe pal zy staan,
Van voet en wortel raakt:
Nog blyft Gods huis en heiligdom
Bevestigt voor gevaar:
Zyn gunst vloeid daar met stroomen om,
Van zyn gewyd altaar.

[p. 159]

4.

Hy woond en wandeld in de stad

 

Die zynen nàme voerd.

 

Hy waakt en stryd voor haar, zoo dat

 

Geen vyand haar ontroerd.

 

Nooit scheen, in't ryzen van den dag,

 

Nooit scheen het morgen-rood

 

Zoo lief, als 't heil dat Isr'el zag,

 

En van Gods hand genoot.

5.

Of't heidendom dan woed en raast,

 

Der vorsten krygs-trompet

 

Met moord-geschrey al-wàpen blaast,

 

Geen vròme staat verzet.

 

Want als zyn heersch geluid maar slaat,

 

En dreigd het gansch heel-al,

 

Het schudd' en kraakt, of 't uit de naad

 

Of barst of scheuren zal.

6.

En Hy, op dat Hy Isr'el gansch

 

Voor alle rampen dekk',

 

Is ons een wal, een vaste schans,

 

Een veilig hoog-vertrek.

 

Dog twyfelt gy? ey! let eens hoe

 

God alles wend en keert,

 

Hier stuurt Hy land-verwoesting toe,

 

Daar heeft Hyze afgeweerd.

7.

't Is God Die 't woedende oorlogs dier,

 

Als 't maar zyn hooft op beurd,

 

De lenden kneust, de bloed-banier

 

Aan duizend flentren scheurd.

 

't Is God die uit des vyands hand,

 

Rukt pyl en bòge en speer:

 

En steekt zyn wàgen-borg in brand,

 

En werpt zyn tenten né'er.

8.

Waarom Hy zegt, zie toe! Ik ben

 

(Dit wil Ik dat elk weet)

 

Een God, zulk als Ik geen erkenn',

 

Met Majesteit bekleed:

 

Een God, daar 't onbesnédendom

 

Voor néderbuigen moet:

[p. 160]

 

En Jacobs zaad op aarde all-om,

 

Gewillig hulde doet.

9.

Dus brald die regt-gedugte stem

 

Van God, heirschàren Heer,

 

Van onzen God, en vreestmen Hem,

 

Wat vreestmen iemand meer?

 

Hy is ons hoog-vertrek en slot,

 

Voor òver-val bevryd:

 

Dus lòve Hem elk, van nu en tot

 

In eeuwigheid, altyd.