|
| |
| |
| |
Het XLIV harp-lied.
Toon. Helena.
Met een op nieuws verheugd.
En 't blyft daar nog niet staan;
Maar zal met eere-klanken,
Om hem daar voor te danken.
Om 't werk van U gewrogt,
Toen Gyze als door de logt
Hebt op der hand gedràgen.
3.[regelnummer]
Toen Gyze hebt aangevoerd,
Dat Gy haar vàd'ren zwoerd,
Uit 't midden wegh geroeid:
Geplant, gemest, besproeid,
Met dauw van heil en zégen,
4.[regelnummer]
Want geen geweld, nog magt
Van aardsche staat-voogdy,
Heeft haar in stand gebragt,
| |
| |
Haar sàbel hadd' geen sné'e.
Den arm was zonder pézen.
Maar't was Uw' hand die 't dé'e
En 't wé'erligt van Uw' wézen,
5.[regelnummer]
Daar gaf de liefde Uw' kragt
Als Vorst als Kóning zelf
Der sterren schynt gevàren.
Wel toon dan als voor-heen,
Die hand, die vloeden, zeen,
Die harde rotsen kliefde.
7.[regelnummer]
Zoo krygen d'àd'ren bloed!
Dat hielpe ons welgemoed,
Dat maakte ons, hem bestand
Met hoornen né'er te stooten,
Van staat en eer t' ontblooten.
8.[regelnummer]
Want wy, wy rusten t'hans
Op zwaard nog op geschutt,
Op pyl, nog bòge, of lans,
Neen Heer! Gy zyt die 't werk
Verstoord, van die ons hàten:
En 't veld, en worstel-perk,
Met schande haar doet verlaten,
9.[regelnummer]
En dat verschaft nu stoff',
| |
| |
Maar laas! onze hòpe streeld
En doet hier 't werk der oogen:
Agh Heer! hoe veel verscheeld
Uw' doen, van Uw' vermògen!
Wie staat hier niet versteld!
Want Gy trekt, als wel-eer,
Niet meer met ons te veld'.
De vyand bied ons 't hooft,
Hy moord, hy schend, hy rooft,
(Agh! bléve het daar nog by)
Maar als verwoed, zoo vat,
Zoo koord' en vleugeld hy:
Als lammertjes voor haar,
Ter slagtbank heen gedréven.
En laas! tot geenen prys,
Gevoerd ten schouw-tooneel,
Die dit ons waerelds deel
13.[regelnummer]
Myn schaam-rood aangezigt,
Verbergt zigh op den toon
Van 't snoô triomf-gedigt,
Doorspekt van schamp'ren hoon
Om elk dus aan te randen,
Na bloed, in wrake branden.
Gesold van boord tot boord,
| |
| |
In 't onverzetb're noord,
Geen maalstroom van de zee,
Wende immers onze stévens
En ruime baay des lévens.
Der duistre dràke-kuilen,
't Paleis des doods, verzond,
Om daar te moeten schuilen.
Zoo blind geweest en zot,
Dat ware ons, al voor dézen,
17.[regelnummer]
Maar 't is om Uwen dienst
Die hert beheerst en tong,
Dat me ons op 't onverzienst,
Dat me ons dus keeld en slagt,
Laas! als onnooz'le schàpen:
Waar toe zoo lang geslàpen?
Nog langer agter 't kleed
Want ziel en geest, in 't stof
Van droefheid né'ergebògen,
Zyn t' enden haar vermògen.
| |
| |
Geen magt ontbreekt nog kunst,
Daal eens in Godhieds glans
Verzeld met d'oude gunst:
Daal eens, en spoedig né'er,
Help ons om Uwen 't wille:
Van zwàre ellenden stille.
|
|
Auteursrechtvrij