|
| |
| |
| |
Het XLII harplied.
Toon. Hebt Gy o jeugt! niet lang gezien.
GEen hert hoe anstig en verbaast,
Het vlugt, wanneer de weiman blaast,
En hem de honden agter-jàgen
En dryven zoo door bosch en hàgen:
Dat zoo jankt,, en verlangt
Om zyn dorst te verslaan,
Naar het vogt,, daar het mogt
Zynen lust mé'e verzà'en,
Als Ik hier nu weI zugt na myn God,
Na die zonn', na die bronn',
Na die spring', nà die vloed,
Na den zoom,, van die stroom
En die beek, daar 't gemoed
Ooit zoo veel heils genot,
Naar Hem, die eeuwig leeft,
Agh! wanneer zal Ik eens met oogen,
Den Heer myn God aanschouwen mògen?
2,[regelnummer]
Nu zyn myn trànen, dag en nagt,
Myn spyze en drank; en Ik versmagt
In 't herten-leed en ziele-knàgen,
Wanneer Ik hoor zoo schamper vràgen:
VVaar 's Uw' God? waar 's uw' lot
Ik verdrenk,, als Ik denk
Hoe dat Ik ook wel eer, plag te gaan
Na Gods huis,, in 't gedruis
| |
| |
En gedrang,, van die geen'
Maar sus myn ziel! waarom
Zinkt gy aldus in droefheid néder?
Ey troost U! en hervat het wéder.
3.[regelnummer]
Hervat wé'er moed O ziel! en rust
In God, Die 'k nog met herten-lust
Zal pryzen, als Hy myne banden
Verbryz'len zal met eigen handen.
Maar Gy Heer!,, agh! hoe veer
Was myn kragt my ontglé'en?
Mynen geest,, stond bedeest,
Of Ik best my om hulp wenden moest?
Dog toen viel 't,, in myn ziel,
Dat Uw' gunst my zoo veel
Hadd' bewaard,, en gespaard,
Die 'k ook wé'er, voor een deel,
In Hermons heuvelig woest',
Waar langs, van uit het noord',
Den JOR en DAN haar wàter loozen,
Ervond by stille en zoete poozen.
4,[regelnummer]
Dus wagt Ik nu wé'er zoet nà zuur,
En voorspoed nà kwaad àvontuur:
Na guure en stuure winter-buyen,
Een zoeter lugtjen uyt den zuyen.
Is gevloeid,, òver 't hooft,
Haar gebruis,, en gedruis
My vermoeid, ja verdooft,
Dat bekreune Ik in 't minste my niet.
Want de Heer,, zal my wé'er
En ten nutt',, zyn ontrent,
Dag en nagt,, tot een wagt
| |
| |
En beschutt, voor myn tent;
Sulkx Ik een vroolyk lied
Van lof en dank tot God myn Vàder,
Myn lévens oorsprong, bron en àder.
5.[regelnummer]
Dus klinkt de stemme, O trouwe zorg!
Myn rotsteen, schild, en vaste borg!
Waarom hebt Gy my zoo vergéten?
Of wilt Gy van my niet meer wéten?
Heer! wel hoe,, en waar toe
Moet Ik gaan, in de rouw,
Nooït ontslaan,, konnen zouw?
Agh! 't is my als een steek in het hert,
Als de smaad, zoo verr' gaat
Dat men U,, zelfs veragt,
En my vraagt,, onverzaagt,
Waar 's Hy nu, die gy wagt?
Is 't voor een é'el gemoed!
Te moeten 't hoogste goed,
Zoo stout en dertel hooren wràken,
Van die zoo booz'lyk God verzàken.
6.[regelnummer]
Hoe nu myn ziel zoo laeg gebukt!
't Is tyd het rouw-kleed afgerukt:
't Is tyd, dus ryz' uit zak en assen,
Als die den vyand zyt ontwassen.
Waarom suft,, en verbluft
Gy zoo zeer,, van de schrik?
Neem een loop,, vol van hoop,
Tot dien Heer, die den strikk'
Bréken kan als Hy wil, en met spoed:
VVaar voor hy,, ook van my
Zoo gezogt,, en gévreest,
| |
| |
Ja 'k zal nog, door zyn hand
Hoe zeer gedrukt en hoe verschòven,
Myn God voor zyne goedheid lòven.
|
|
Auteursrechtvrij