De koninklyke harp-liederen

[p. 141]

Het XLI harplied.

Toon. Wel aan O alle vròmen!

GElykheid in naturen,
Baard onderlinge minn':
En zulke die kan duuren
En houden haar begin.
God, ryk en stà'ig uitvloedig,

Liefd en paard

Zig, met diemild en goedig

Is van aard.

Zulx Hy dien eeuwig zégend,
Die d'arme in diepen nood,
Stà'ig vriendelyk bejegend,
Trouw helpt en deeld zyn brood.
Zyn schaduw zal hem dekken

Voor onheil:

En's lévens tyd uit-rekken

Bóven peil.

Nooit gaf hem God in handen
Der kwà'en, vol euvel-moeds.
Wil 't pest-vuur hem aanranden
God waakt dan voor zyn koets':
Die zal hem onderschràgen,

Als zyn hert

In 't smert-gevoel, by vlàgen,

Zugt van smert.

Dat, schoonze hem òvervie le
Met 't uitterste geweld,
Zoo blyft nogtans zyn ziele
Inwendig welgesteld:
Door 's hémels milde stràlen,

[p. 142]

 

Welkers gloed,

 

Dien droef heids damp der kwàlen

 

Ruimen doet.

5.

Weshalven Ik my keerde

 

Toen Ik myn stand bezag,

 

Tot God en Ik begeerde

 

Door bidden (daar Ik lag

 

Gedrukt van 't wigt der zonden)

 

Adem-togt,

 

En in myn ziel en wonden

 

Balzem-vogt.

6.

Ik riep, Heer! myn misdàden

 

Zyn dubbel straffens waard:

 

En hadd' Gy m'uit genàden,

 

Tot héden niet gespaard,

 

't Waar' lang met my ten enden,

 

Maar Ik hoop'

 

Nu, dat Gy 't kwaad zult wenden

 

In zyn loop.

7.

Want Ik zie myne booste

 

Party, gelykerhand,

 

Geveinst, op 't goddelooste,

 

Staan tégens my gekant.

 

Elk zoekt maar myn verderven,

 

En haar lust

 

Waar, mogtmen my zien sterven,

 

Gansch geblust.

8.

't Zyn enkel tàfel-vrienden,

 

Pluimstrykers in geluk:

 

In schyn of zy my dienden,

 

Past elk maar op zyn stuk:

 

Op hópe of me ietwes vonde,

 

Dat, of schyn

 

Van ondeugd hadd', of zonde

 

Mogte zyn.

9.

In plaats van my te bieden

 

De minste hulp' en troost,

 

Komt elk myn doen bespieden,

[p. 143]

 

En gaat, dan (west en oost)

 

By straat, my lastren, smàden,

 

Om myn hert,

 

Nog smerten op te làden,

 

By zyn smert.

10.

All' myne tégenhéden

 

En kommerlyken staat,

 

Die némenze als uit réden,

 

Van eenige euvel-daad,

 

Veel-ligt van my bedréven,

 

Schoon 't vertoog

 

Van naar Uw woord te léven,

 

Elk bedroog.

11.

Tog dat gaat nog zoo hénen,

 

Maar dat Ik 't zelfde ly,

 

En lyden moet van eenen,

 

Die sta'ig my was op zy:

 

Die met my alle dàge

 

At myn brood:

 

Valt zwaarder om te dràgen

 

Als de dood.

12.

Hy die 'k van grond der zielen

 

Hadde, en van herten lief,

 

Dat die zoo stout zyn hielen,

 

Ook tégens my verhief!

 

O gruwel! O godd'loozheid!

 

God myn Heer!

 

Agh! wanneer neemt die boozheid

 

Einde of keer?

13.

Maar togh: de gunste-blyken,

 

Die 'k lang voor dézen zag,

 

Doen my nu, van gelyken,

 

Nog wagten op een dag,

 

Daar Gy ze in zult bepàlen,

 

En dat kwaad,

 

Hem wéderom betàlen

 

Na zyn maat.

14.

Want Gy, regtvaardig wréker!

[p. 144]

 

Al duld G' in Uw' gebied,

 

Nu, zulk een trouw-verbréker,

 

Gy duld hem altyd niet.

 

Gy zult dan ook niet lyden

 

Dat myn rouw',

 

Hem stoffe tot verblyden,

 

Schaffen zou.

15.

En daarom, my aangaande,

 

Ik ben op U gerust,

 

Dat Gy my zeer wel staande

 

Zult houden by die lust,

 

Die Ik in wàre deugde

 

Hebbe en smaak:

 

Tot Ik in staat van vreugde

 

By U raak',

16.

Looft dan (en volg myn snàren)

 

Gy vàder Jacobs kroost!

 

Den Heere der Heirschàren,

 

Dien aller-vròmen troost:

 

Loof, loof Hem all' te zàmen,

 

En besluit

 

Altyd, met Ja en Amen,

 

Amen, uit.