|
| |
| |
| |
Het XXII. harp-lied.
Toon. Waereld met uw' schyn.
Syn des menschen kragten,
Dat ons de boozheid broeid,
Te vreezelyk woed en loeid,
Maar Gy! O Heer der heeren!
Gy kond den pyl der zwaarste rampen,
Of schàdeloos ter zyden schampen,
Hoord Gy myn bitter klàgen,
Niet als met toegeslòten ooren?
En schept Gy dus behàgen,
My in 't verdriet te zien versmooren?
Maar all 't angstig zugten,
Schijnt daar heen te vlugten;
| |
| |
Nogtans (die 't wel doorgrond)
Die zulk een naauw verbond,
Met Abrahams kindskinderen,
Heeft opgeregt in vuur en donder:
Dat nooit in kragt zal minderen,
Al ging de gansche waereld onder,
Een kragt in geest en àderen,
Om stand en moed in ramp te houden:
Wel billik, vast op Uw vertrouwden.
5.[regelnummer]
't Welk ze ook nimmermeer
Haar banden hebt geslaakt,
Maar Ik! Ik ben daar tégen,
Geen Mensch, maar worm in elks gedagten:
De minste, zelfs, van 't volk, veragten.
Schelden, schempen, spotten.
De een schort de lippen op,
| |
| |
Roept uit, en schudd't den kop,
Ey! ziet hem kòmen gluipen!
Hy, die zoo veel van God verwagte,
Daar gaat! daar gaat hy druipen,
Als of'er niet een mensch om dagte.
Hy rukke hem uit de tanden
Der géner die hem nu dus byten!
Hy scheure en breek' de banden
Waar in hy nu zyn tyd moet slyten.
Zelfs eer Ik was gebaard,
Daar na, myn drooge lippjes
Met eigen bloed en melk ververste;
Dat uit die lieve tippjes
Van hàre volle borsten perste.
Ia 'k viel gansch met de borst
| |
| |
Nu: t' wyl' Gy van beginne,
Myn Heiland waard en myn verkwikking,
Zoo wagte Ik troost uit uw beschikking.
Verdryven, zal die my omringen:
Of't werk alzoo bestieren,
Dat zy my niet te pletter dringen.
(Het hert van moord vervuld)
Of als een leeuw die bruld
Myn herte druipt als wàter,
En smelt als was, myn le'en verzwakken
't Loopt all' in 't wilde, en 't gaat 'er
O God! vast op een slaan en hakken.
Dorre als tigchel-scherven.
Dat maald my door de herssen.
Ik zoeke my zoo wat te làven,
| |
| |
t' VVyl my de rampen perssen.
Om in de elende te begràven.
13.[regelnummer]
't Hondsche volk van aard,
Dien Moordsen bloeddorst, laat
Die zy my fel doorboorden
En rekten 't lyf als trommel-vellen.
Zoo dat (O gruwelyk Moorden!)
Ik all' myn beendren konde tellen.
Zoo veel schampre stéken.
Myn nàdeloozen rok door 't looten.
Ten alderdiepsten smaad verstooten.
VVijk van mijn niet verder:
En breek dien hondschen tand,
Red my uit muil en pooten
Des Leeuws, nu na mijn ziele gàpend,
Keer af de felle stooten,
Van die aan 't voorhooft zyn gewàpend.
| |
| |
En 'k zal mijn léven lang,
Wel aan! myn stam-genooten!
Gy Abr'hams na-geboortelingen,
Kom by; en help dien grooten
Ontzagbren Heer, een dank-lied zingen,
Straalde op my van 't hoog,
Zoo verr' gaat zijn ontfarmen,
Soo roerd Hem 't onverschuldigt zugten!
Ontfangt, all' die maar tot Hem vlugten.
Maar veel eer daar het all'
Ja voor all' de Isr'elyten,
Dog meest, die U van herten vreezen,
Soo mijn beloften kvvijten,
Dat Gy mogt eeuwig zijn geprézen.
| |
| |
Die zeer veel verschoont,
Voor all' die zagtgemoed,
Haar herte aan God en 't goed,
En vallen zullen, voor Uw voeten,
En zoo van ganscher zielen,
Belyden dat ze U vreezen moeten,
Trotst den ring der aarde!
't Zy grooten of zy kleenen,
't Moet all' 't zy noode of willig tuigen.
Dat ze U, O God! Dien Eenen!
En hulde doen en voor U buygen.
Haar Kind'ren en nà-nèven,
Van Uwe geregte en zégen-dàden:
Door lof een indruk geven,
En schryven dus in 's herten blàden.
|
|
Auteursrechtvrij