De koninklyke harp-liederen

[p. 33]

Het XI. harp-lied.

Toon. Waar toe myn ziel: waar toe gesteent?

HOe ligt mist hy dié vonniss' strykt!

Naar iets ten eersten opslag lykt:

En die uit 's vròmen zwerven
Meend, als hy zyn party ontwykt,
Hy ook Gods gunst moet derven.

O Neen! want of 't rampvallig lot,

Verzeld met algemeene spot,
My stà'ig van stéê tot stéde,
Verzend en dryft, lk hebbe in God,
Een vaste en zoeten vréde.

Dus blyve Ik op den Heere staan.

Maar wie spreekt hier myn ziel nu aan,
Als ofze in 't wilde vlòge?
Van wisser wild-schut nàgegaan,
Verzien met pyl en bòge.

Die met gespannen péze en pyl

Vast schikt en mikt, en onderwyl,
Loerd om de vròme in duister
Te treffen, en dus in deryl,
Te rooven eer en luyster.

Daar snord den schigt af! hy door-wond

(Meend gy) Gods vriend, daar wykt de grond
Van hòpe, voor dien génen,
Die 't herte aan God en deugde bond,
En ging eenvoudig hénen.

Maar Neen, zoo niet! want op den troon

Zit Hy, die zoo veel hémel-boôn,
Heeft tot zyn dienst en vaardig,

[p. 34]

 

Die herten kend, en straffe en loon

 

Geeft, elks verdiensten waardig.

7.

En Hy doorzoekt het réin gemoed.

 

Hy wand't, Hy zift, Hy vind het goed.

 

Hy zal my niet verlaten.

 

Maar die geweld en onregt doet,

 

Zal Hy ten hoogsten hàten.

8.

Zulx Hy nog eens regtvaardig op

 

Zal waken, en het droessem-zop

 

Van zyne gramschap, néder

 

Doen storten, op den wrével-kop

 

Der booze, in donder-wéder.

9.

Gelyk Hy 't goddelooz Sòdomà

 

In voor-tyd, liet zyn ongenà

 

Door zwavel, vuur en vonken

 

Gevoelen, toenze 't kwaad' te spà

 

Beklaagende, verzonken.

10.

Zoo zullenze ook, met herten-wee,

 

Nog eenmaal storten in een zee,

 

Van rampen, angst en nooden.

 

Dien strick, nu voor den vròmen ree,

 

Zal, wis, haar zelven dooden.

11.

Maar zoo als God het regt bemind

 

Gelyk Hy zelver is, zoo vind

 

Hy regte lust in deugde,

 

En 't hert regt-uit ter deugd gezind,

 

Ervind zyn gunst in vreugde.