De koninklyke harp-liederen

[p. 8]

Het IV. harp-lied.

Toon. O slaap, ô soeten slaap.

WIe is 'er die by droeve tyden,
Geen hulpe en troost zoekt in syn lyden?

Dies buyg ik treurig neêr

Voor mynen Heer:

Vierig in 't gebed,

Dat hy my tog redd',

Uit der boozen net en làgen,
En help myn scepter onderschràgen.
En hem, tot wien ik myn gebéden
Op zende, in hoog-verlegenthéden,

Die de oorzaak van myn leed,

Ten nauwsten weet:

En myn angstig hert,

Toen Ik zat benerd,

Meer verloste uit smert, goedàdig,
Hem wagt ik nogmaals zoo genàdig.
Ik wagt van Hem een veylig ópen.
Dus laat my niet in 't ydel hópen,

O Gy! myn Heer, myn God!

Nu 't booze rot

Komt in vollen draf,

Woedig op my af,

Om myn eere in 't graf te dempen,
En u, in my, zoo te beschempen.
My die u voor myn God erkenne,
Myn voeten op u pàden wenne,

Daar zy, die van u vloôn,

Tot vreemde Goôn,

My zoo bits om smaân,

[p. 9]

 

Vinnig tégenstaan,

 

Averegts geraên, van zinnen,

 

Die leugen bóven waarheid minnen.

5.

Maar dwàzen hoop! is 't u vergéten?

 

Een stuk dat selfs uw kind'ren wéten,

 

Hoe God my heeft verhoogt,

 

Tot stéde-voogt,

 

Van syn erve en voor

 

Een, die Hy verkoor,

 

Dog op ongehoorzaam weig'ren,

 

Weer néder sloeg en deê my steig'ren.

6.

En weet gy dat houd op te woelen,

 

Laat uwen trotzen moed bekoelen,

 

Weest langer niet zoo dwaas:

 

Maar neen, helaas!

 

Na zoo trouwen woord,

 

Word niet eens gehoord,

 

Ja, Ik zie 't gestoorde wézen,

 

Meer kwàlen dreigen als voor dézen.

7.

Verdoolde zinnen! draaf niet styver,

 

Verderf is 't loon van boozen yver.

 

Maar gy myn ziele! nu

 

De gramschap, u

 

Pord tot regte wraak,

 

Voor Gods eer, zoo waak,

 

Dat als gy u zaak verdàdigt,

 

Gy dan door zonde u niet beschàdigt.

8

Dus geef, by duistre, stille nagten,

 

Ter rust gelegt, alle uw' gedagten,

 

Tot heilig overlegg',

 

Wat koers, wat weg,

 

Gy hebt in te slaan,

 

Om tot God te gaan,

 

En Hem zoo voortaan, uw dàgen,

 

Ten reinen offer op te dràgen.

9

Geen lugt van goude reuk-altàren,

 

Ten sterren geurig deurgevàren,

 

Behaagt dien grooten Heer,

[p. 10]

 

Zoo wel, zoo zeer,

 

Als een yvre Geest,

 

Die hem lieft en vreest,

 

En dus op de leest der wetten,

 

Zyn voeten schoejen wil en zetten.

10.

Wat heeft de glimp van Choor-gewàden,

 

By 't pronksel van Godvrugte dàden?

 

By 't hooft-kleed des gebods?

 

By liefde Gods?

 

Daar ze 't hert beslaat,

 

En een kragt uytlaat,

 

Die tot allen gaat, waar néven

 

Wy hier op aarden omme swéven?

11.

O Heil-en-zégenryke zielen!

 

Die zoo voor d'oppergodheid knielen.

 

O wenschelyken staat!

 

Wie peilt de maat,

 

Van geluk en vreugd?

 

Die gy zéker meugd,

 

Op getrouwe deugd verwagten.

 

Wie peilt die diepte met gedagten!

12.

Dus of 'er véle in kommer vràgen,

 

Wie schaft ons vréde in déze dàgen?

 

Ik egter vreeze niet,

 

Want, Heer, ik zie 't

 

Dat uw aangezigt,

 

t'Onze-waard gerigt,

 

't Heilzaam lieve ligt en 't léven,

 

Aan lighaam, ziel en geest zal géven.

13.

Dit doet my 't hert van vreugde branden,

 

Meer dan de vrugt van vette landen,

 

Van tarwe en soéte most,

 

In iemand kost:

 

Die door heet en koud,

 

Willig d'akkers bouwt.

 

En met vreugde aanschouwt zyn slooven,

 

Vergoên met véle en volle schooven.

14.

Ik legg' my dan gerust te slàpen,

[p. 11]

 

Ik roep geen wagt, ik zoek geen wàpen.

 

Want, Heer, gy zyt myn schild,

 

Die kond en wild,

 

Wàken tégen 't kwaad,

 

Dat rondom my gaat.

 

'k Hebbe geen verraad te vreezen.

 

Die Gy bewaard zal zéker wézen.