Het III. harp-lied.
Toon, Zal ik nog langer in heete tranen.
DEn Wrével-moed in top gestégen,
Past nog Kroon nog kinder-pligt.
Dat David, in de ziel verlégen,
Deê sidderen voor het aangezigt
Van zynen zoon,, heet na de kroon,
Alzoo dat hy in déze klagte uitbrak,
En tot den Heer, waar heen hy vlugte, sprak.
2.[regelnummer]
O Gy myn Heer! wat all' benyders!
Ag! hoe is haar getal zoo groot?
Hoe wassen myne tégenstryders?
Die my vervolgen tot der dood:
Hoe stout, hoe kwaad,, wat bitter smaad,
Word my van alle zyden toegebragt!
Elk roept, O God! dat gy my niet meer agt,
3.[regelnummer]
Dus blijkt de nood der vrienden proeve.
Want nu my 't luk den rugge bied,
En ik wel hulpe en troost behoeve,
Nu agtmen eer nog eeden niet,
Voor schà bedugt,, uit staatze zugt,
Zoekt elk by nieuwer Heer een béter kans'
En rooft en dooft zoo all' myn eere en glans.
4.[regelnummer]
Maar nochtans, Heer! zyt gy alleene
Myns herten hópe en toeverlaat,
Myn schut, myn stut en anders geene,
Waer op myn ziele 't ooge slaat:
En die my 't hooft,, schoon nu berooft
Van kroon en troon en heerlykheid en all',
Weer uyt het stoff' op nieuws verheffen zal.
| |
5[regelnummer]
En dat zal ik van u verwagten,
Als my genádig toe gezeid:
't Wyle ik myn zugten zende en klagten,
Ten berg op uwer Heyligheid:
U toegewyd,, om nu ter tyd,
Daar om uw' gunst te worden aangebeên:
Van waarze afdaald en vloeid tot allen heên.
6.[regelnummer]
Ik rust dan in de zagte veeren,
Als van uw vleugelen overdekt.
Geen onheil kan nog zal my deeren,
En worde ik uyt den slaap gewekt,
Dan staat gy my,, ter regter zy:
Uw hand is reed en bied my, door den dag,
Een leydinge aan daar Ik op uytgaan mag.
7[regelnummer]
Al kwamen duizend krygs-banieren,
Van 's vyands heir, tot moord geneigt,
Regt op my af als dolle stieren,
Al wierd my d'ondergang gedreigt,
Al klonk rondom,, ook trom by trom,
Al moest Ik wàden gaan door menschen bloed,
Geen kwaad te groot als Gy my hulpe doet.
8.[regelnummer]
Nu doe myn hópe haar wit eens ráken,
Maak dat myn eere 't hooft opsteekt,
Als gy den booswigt op de káken
Ter schaamte slaat, en tanden breekt:
Op dat men zie,, hoe en van wie
Ik ondersteund, weêr als ten gráve uyt ryz'
Zoo kryge ik ruste en Gy des dank en prys.
9.[regelnummer]
Gy levens zonn'! die met uw' strálen
't Gezigt verligt, den Geest doorgloeid,
Gy bronn', die ootmoeds làge dàlen,
Met zége-stroomen overvloeid,
Gy red en hoed,, geeft spoed en moed,
Gy geeft ons all' wat ziel - begeerten blust:
En zoo zyt gy de grond van wáre rust.
|
|
Auteursrechtvrij