De koninklyke harp-liederen

[p. 4]

Het II. harp-lied.

Toon, Genadige Koning, liefhebbende Vader.

WEl wat is 'er gaande! wat hoor Ik rumoeren?
Hoe loopt dit gepeupel! hoe hoopt'et by een!
Wat schort haar, wie pord haar, wat mag haar ontroeren?
't Zy kleine, 't zy groote, 't is all' op de been.
Zy dringen, zy dingen, na kroon en na staf,
In weer-wil van de hemel die ze gaf:
Of iemand die nieuw en eerst-ryzende zonn,
In hàren glans en luister dooven kon.
Sa! zeggenze, mannen! kom laat ons die banden,
Met kragt nu verscheuren en werpen daar heên.
Ontwerr eens en redd' zoo de voeten en handen,
Van touwen en zeelen en boeyen met-een.
Maar God in den hemel, Almagtig en goed,
Belagt dien óver-dommen euvel-moed.
't Zy willig, 't zy noode, zy zullen myn zaad
Dat Ik verkoor, gevestigt zien in staat.
Want als Hem dat narren begind te verdrieten,
Zoo dat zijnen yver in tooren ontvlamt,
Zal Hy haar déze heerschende woorden toeschieten,
Geborsten uit 't herte regtveerdig vergramt,
Nu wil Ik, nu zal Ik dien koningh, dien Ik
My hebb' gezalft, tot uwer spyt en schrik,
Verheffen ten zétel en schenken de kroon,

[p. 5]

 

Van Sion, stad en berg die Ik bewoon.

4.

En om dit te wagten, des hebbe Ik myn réden,

 

Want zoo klonk de Godlyke stemme tot my,

 

Gy zyt mynen zòne, van my nu op héden

 

Gebooren, verkooren ter opper-voogdy.

 

En wilt gy een zégel waar inne gy rust?

 

Zie daar! u 't heidendom ten wille en lust!

 

Bedwingze, ja brengze gansch onder, en druk

 

Haar steege nek voor eeuwig onder 't juk.

5.

Of iemand zig egter daar tégen mogt zetten:

 

Die zal haast gevoelen een kragtiger vuist,

 

Een yzeren roede om te treffen en pletten,

 

Die 't alles als vàten van aarde vergruist.

 

Wel: nu Gods vermógen nooit ergens voor stuit,

 

Zoo leer dan grootmagtige! leer eens hier uit,

 

Gedóken, gebróken gaan onder zijn roe,

 

Sluit voor zyn tugt-less' nimmer de ooren toe.

6.

Maar buig u ter aarden, ey haast u! en spoedig.

 

Kom werp u wil-vaardig, ten dienste bereid

 

In kind'rige schroom en van herten ootmoedig,

 

Ten voeten van d'opperste Majesteit:

 

Dog néderig vertrouwen verzagte de vrees',

 

Die uit zyns Godheids glory-strálen rees:

 

Mits yder zig voege na 't wyze bestier

 

Des Hemel-voogds, en zyn gezalfden vier.

7.

Dien wáren gezalfden, dien zóne, en als Heere

 

Hem kusse, en erkennende zwigte den staf

 

Van zyn heerschappyen, eer Hy u verteere,

 

In zynen heet-ziedenden toorne zoo straf,

 

Die vreezlyk zal woeden, wanneer hy ontsteekt,

 

En wee haar daar dit vuur op néderbreekt!

 

Maar dubbel-gelukkig, die vastlyk op Hem

 

Betrouwt, en houd zig vaardig op zyn stem.