De koninklyke harp-liederen

[p. 1]

De koninklyke harp-liederen.

I. harp-lied.

Toon: Het Nachtegaaltje kleine.

GY Zang-en-deugd-gezinden,

Zie hier een schoonen hof,

Een édel-geurig veld:

Waar in gy keur zult vinden,

Zoo wel van toon als stoff'

Na 't hert zig vind gesteld,

't Zy of in druk bekneld,

Of in gewenschte dagen:

Des Koninks harpe slaat

Zoo blyde als droeve slagen,

Na maat van uwen staat.

Wel hem! die 't pad ter boozheid

Nooit insloeg maar voorby;

En, uit een doodzen haat,

De winkels der godloosheid,

Daar vunze spotterny

Op hooger altaar staat,

Van waarze haar giftig zaad

[p. 2]

 

Uitschiet door ziele en léden,

 

Met diepen afkeer schouwt:

 

Maar aan 't geley van réden

 

Zyn hert gekétent houd.

3.

Die dan, met yverig zoeken

 

Na 't zuiver zielen-brood,

 

Zig dag en nagt vergeet,

 

In 't puik-juweel der boeken,

 

Der vrómen borst-kleinood,

 

Niet om een bloote weet:

 

Maar 't hémels manna eet,

 

Om innig zig te voeden,

 

En yder waar hy kan,

 

Te doen den heil-weg spoeden,

 

Dat is een zalig man.

4.

Want hy zal eeuwig bloeyen,

 

Als eenen vrugtb'ren boom,

 

In 't vette en klei'ge land:

 

Daar versche beekjes vloeyen,

 

Of langs een gulle stroom,

 

Aan zoeter oord geplant:

 

Die zijnes bouwers hand

 

Zal sta'ig en mild verzàden,

 

En staan jaar in jaar uit,

 

In vollen blos en blàden,

 

Vol zoet en heilzaam fruit.

5.

Zoo word zyn vlytig poogen,

 

Zyn wel en nutbaar doen,

 

Na 't voorschrift des gebods,

 

Van 't Eeuwig Alvermógen

 

Gehandthaaft, om te spoên

 

(Het ongeval ten trots)

 

Tot volheid des genots,

 

Van alle dierb're zàken,

 

Van all' wat voed en vleid,

 

Wat herten kan vermàken,

 

En zoo ten oorsprong leid.

6.

Maar gansch een ander ende

[p. 3]

 

Wagt op dien dwàzen hoop,

 

Die 't ydel wézen mind

 

En 't Wàre nimmer kende:

 

Want háren lossen loop

 

Neemt end zoo hy begind,

 

En éven als de wind

 

Doet kaf en rook verzwinden,

 

Zoo zal haar booz beleid,

 

Nooit vrugt nog uytslag vinden,

 

Als ramp en ydelheid.

7.

Ja 't Godlyk wraak-gerigte,

 

Dat sta'ig daar tégen woed,

 

Zalze houden schaam-rood staan,

 

Voor 's vrómen aangezigte,

 

Wanneermen háren voet

 

Ziet na 't verderven gaan:

 

Langs reukelooze paên,

 

Van slinkse lust gedréven,

 

Daar zy, die wàre deugd

 

Met hert en ziel, aankléven,

 

By staan vol moed en vreugd.

8.

Want God houd als een Vader,

 

Het ooge altyd op haar

 

Die trouw zyn van gemoed,

 

En hoe ze met Hem nàder

 

Vereenigt zyn, hoe daar

 

Ook meerder gunste-vloed

 

Op néderstroomen moet,

 

Terwyl het af-gewéken,

 

Verkeerd en booz geslagt,

 

Weg zinkt, van heil verstéken,

 

In doods on-eyndbre nagt.