De kleine Johannes. Deel 3

[p. 187]

XIV.

In de dagen dat dit alles voorviel, had ook een andere gebeurtenis plaats, die de meesten van u zich nog wel goed zullen herinneren. Het gebeurde namelijk toentertijd dat de Koning trouwde, en wel, zooals gebruikelijk is, met de Koningin.

Dat was de tijd waarin in alle plaatsen eerepoorten werden gebouwd en optochten gehouden, en waarin het overal zoo eigenaardig rook naar sparregroen en naar vetpotjes.

En de Koning en de Koningin hadden een geheel ander leven dan de kleine Johannes. Ze moesten zich telkens weer mooi aan laten kleeden en dan weer uitkleeden, en paradeeren en in staatsie zitten, en vervelende toespraken aanhooren en lange maaltijden bijwonen, en al maar buigen, buigen en minzaam wuiven.

Voor Johannes was al die drukte en dat vroolijke feestvertoon niets meer als een kleurige achtergrond,

[p. 188]

waartegen zijn eigen zwart leed des te scherper uitkwam. Al bekommerde zich iedereen om den Koning en de Koningin en niemand om den kleinen Johannes, toch vond hij zichzelven en zijn eigen verdriet daarom niet minder belangrijk.

Gij weet dat die feesten verscheiden weken duurden en in alle steden van 't land werden gevierd. En den avond volgende op den dag, waarvan ik 't laatste vertelde, was er groot vuurwerk aan 't strand, en Johannes ging daarnaar kijken met het geheele gezin.

En daar, midden in de drukte en 't gejoel, kon hij voor 't eerst weer een paar woorden spreken met zijn lieve vriendin, die hem zooveel pijn had gedaan. Marjon had hij niet gezien en hij wist niet of zij vertrokken was. Maar de gravin scheen hem even vriendelijk en opgeruimd als anders, en zij had hem niets gevraagd. Op het terras, van waar zij de gouden vuurpijlen sissend zagen oprijzen, en de vonkenzonnen knetteren en knallen, terwijl een ‘hê-ê-ê!!’ van bewondering telkens uit de donkere woelende menigte opsteeg, daar waagde hij het, haar zacht aan te spreken.

- ‘Wat heeft u gister wel van me gedacht, mevrouw?’

- ‘Nu,’ zeide de gravin, terwijl ze tamelijk koel naar het vuurwerk bleef kijken. ‘Je bent me niet medegevallen, Johannes.’

[p. 189]

- ‘Hoe bedoelt u dat? waarom niet?’ vroeg Johannes gegriefd.

- ‘Nu, dat begrijp je wel. Ik wist hu wel dat je burgerlijke connecties had en niet van zeer gedistingueerde familie afstamde. Maar ik hoopte door mijn invloed dat wat goed te kunnen maken. Maar voor zóó ordinair hield ik je toch niet.’ -

- ‘Wat neemt u dan toch?’

Mevrouw keek hem even met een minachtenden blik aan.

- ‘Wou je dat nog eens woord voor woord hooren? - Liaisons met de ondergeschikten. En dat op jouw leeftijd! Fi! Fi!’ -

Dat was een verlichting voor Johannes.

- ‘O maar mevrouw! u vergist u heelemaal. Ik ben in 't geheel niet verliefd op dat meisje. Maar zij is mijn vroeger kameraadje en houd veel van me. En ze zag dat ik gister ongelukkig was en toen kwam ze me troosten.’

- ‘Troosten?’ vroeg de gravin, weifelend, en niet zonder ironie, waarvan Johannes echter niets merkte.

- ‘Ja, Mevrouw, zonder haar zou ik wanhopige dingen hebben gedaan. Zij heeft mij tegengehouden. Zij is een braaf meisje.’ -

Toen vertelde hij nog meer van haar.

Gravin Dolores geloofde hem en werd viendelijker.

[p. 190]

Ze zeide met die vleiende stem, die Johannes zoo ongelukkig had gemaakt en die hem nu ook weer geheel bekoorde:

- ‘En waarom was je zoo wanhopig, mijn jongen?’

- ‘Begrijpt u dat niet? Om wat u mij gister vertelde.’

Zij begreep heel goed. En Johannes vond het al heerlijk dat zij het zoo vriendelijk wou aanhooren. Maar ze veinsde hem nog niet te verstaan, als scheen zooiets haar ondenkbaar, hoewel het haar streelde.

- ‘Maar hoe kan dat jou wanhopig maken, mijn jongen? Ik heb immers niet gezegd dat je daarom uit mijn huis zou moeten gaan?

- ‘Als dàt gebeurt, mevrouw, denkt u dat ik dan bij u kàn blijven? Dacht u dat ik dat kon dragen? Maar het zal niet gebeuren, wèl? Het was immers maar een grapje, was het niet? U plaagde mij maar wat, toe! zeg dat u me maar wat plaagde.’ -

Nu was het al te duidelijk voor haar om langer te veinzen. Ze schudde het hoofd, half vriendelijk, half meewarig.

- ‘Maar jongen! maar jongen!’ zeide zij. ‘Wat haal je je in 't hoofd.’

Johannes legde zijn handen om haar arm en vroeg smeekend:

- ‘Het was toch geen ernst, niet waar?’

[p. 191]

Maar zij maakte haar arm zachtjens los en zei:

- ‘Ja, Johannes, het was wel ernst.’

Nu merkte hij dat hij nog weer opnieuw gehoopt had.

- ‘Heb ik niets geen hoop?’

De gravin glimlachte hoofdschuddend.

- ‘Neen, beste jongen, heusch niet. Zet je dat uit 't hoofd, voor goed.’

De laatste bundel vuurpijlen steeg met vervaarlijk gesis omhoog en klapte boven in de zwarte lucht met zacht gepaf en hellichte vonkenregentjes uiteen. Toen was het uit, de muziek speelde ‘Wilhéllemussie va-han Nassòuwe,’ en in de donkere menigte kwam drukker beweging, terwijl aan alle kanten de straatjongens elkaar seinden met schel gefluit of uitgehaalde kreten van ‘Jââân!’ en ‘Gerrèt!’

Johannes ging als verstompt en verdoofd door 't gejoel, wezenloos van vernieuwde pijn.

Zijn gastvrouw, nu vol meelijden, zei:

- ‘Weet je wel, Johannes, wat wij pater Canisius beloofd hadden? Hij zou je leeren wie Jezus is, niet waar? Wil je nu morgen met mij naar de kerk gaan? Dat zal je beste troost zijn.’

Een booze gedachte ging door Johannes' hoofd. Hij wou een vraag doen, maar kon den gehaten naam niet uitspreken.

[p. 192]

- ‘Gaat er nog iemand mee?’

- ‘Ja mijn aanstaande man gaat mee, hij is nu ook overtuigd dat er nergens rust te vinden is dan in de heilige Kerk.

Hij wordt katholiek, evenals ik en mijn kinderen.’ -

Daarna zeide Johannes dien avond geen woord meer. Maar hij sliep rustiger dan den vorigen nacht.