Johannes Viator

[p. 272]

XXVI.

‘Gij moet lang schreien, mijn kind, dat gij sterk wordt en gelalen’

‘Want gij zijt gevallen in den droefsten en verwoedsten strijd, dien de donkere wereld droeg. En alle vrees moet gij weg doen, alle leed-vrees. Want leed zal zijn begin en einde van uwen doortocht, en zoo gij de blijheid niet vinden kunt in leed, zult gij ze niet vinden?’

‘En dit zal u de meerdere maken van uwe naasten, dat gij het leed niet vreest?’

‘Want hun leven is één bangheid voor leed, en dit doet hun verslagen worden?’

‘Maar gij moet het leed welgemoed in 't gelaat zien, en juichende bestrijden. De blijheid, de eenige en voor elk begeerlijke, de vreugd, de goddelijke, - die zal enkel vinden de held, die geenen vijand ontwijkt?’

[p. 273]

‘En gij moet ook lang bidden, mijn kind, dat gij wijs en bedachtzaam wordt in den strijd!’

‘Dat is: gij moet in lange aandacht doorreizen de landen uws gemoeds, en zoeken den weg van waar het echte Licht straalt, niet het teruggekaatste. Niet om te vinden, dat kunt gij niet, maar om te mijden en niet te dolen!’

‘Beklaag uw daden nu niet, mijn jongen, verwerp uzelven niet. Dit is u vergeven, het is zoo zwaar!’

‘Het menschengeslacht, dat leven wil, verwoest zichzelven. Maar in u zal het behouden blijven!’

‘Maak u vrij. Gij zijt de slaaf van uw geslacht Gif zijt onder de onreinen, de verworpenen, de geïmmoleerden voor hun geslacht!’

‘Al deze slaven liggen in bloed en vuil, en eten den drek, opdat het menschengeslacht behouden blijve!’

‘En dit offer is schoon, een glanzend offer. Voor wie het brengt in ootmoed, in geloove, in wijding, in offervaardigheid welgemoed!’

‘Want alleen een op 't allerhoogst gespannen Liefde, een liefde als de genade Gods, kan redden wie zich zoo laat offeren!’

‘Maar wie maar even zich afwendt van deze Liefde, kan niet gered worden en valt in duizeling-wekkend diep.

[p. 274]

Versta dit wel. Want het kwade is alom, donker en diep zonder grenzen, maar tot het Goede is maar ééne fijne lijn’

‘Versta dit wel. Er zijn niet levingen, gescheiden, afzonderlijk. Er is één Leven dat opgroeit in vele orden. En daar is vóór en achter, omhoog en omlaag, licht en donker, rein en onrein, voor u, in uwen tocht door tijd en ruimte!’

‘Doch niets van 't Leven moogt gij schuwen of verwerpen. Maar gij moet het alles verreinen’

‘Élke daad naar het onreine is een daad terug. Dit is kwaad’

‘Dit is kwaad, dat wil zeggen: het is tegen u. Want het is de Dood, en gij zijt het Leven.’

‘Gij weet het zoowel als ik, maar ik zeg het u in woorden, dat gij vastheid zult hebben in uw gedachten.’

‘Weifel niet, mijn Liefste, maar zie de kracht en schoonheid uwer neigingen.’

‘In allen is het kwade, maar zij zijn allen goed.’

‘Kracht en Schoonheid zijn de vleugelen van het Leven. Wat zult gij dan uwe neigingen dooden? Maar gij zult ze allen verreinen’

‘Alleen voor wie ontsteeg uit de lagere orden des

[p. 275]

Levens, is de dorheid niet. Zijne schoonheid leeft zonder zinnen-leven’

‘Maar voor u en uwe naasten is het zinnenleven lucht en laving. Zoo het ontbrak zoudt gij sterven. Gij zult het doorstijgen in moedige gerustheid, volgend den weg der schoonheid’

‘Het rechte wezen van des Levens bewegen heet ik Liefde. Dit woord moet gij heilig houden, en niet aanwenden tenzij gij 's Levens stijging 't zuiverst en innigst voelt!’ -