Johannes Viator

[p. 256]

XXIV.

Ach! hoe stil is nu mijn ziel. Dit is lang zoo niet geweest. De begeerten zwijgen en de angsten zwijgen. Ik weet de wereld, maar ik ben midden in haar rustig, vrij-zwevend. Van hare beroeringen nu weder gansch verlost.

Met kalme kracht houdt nu mijn wil, mijn heiligst Ik, te samen zoo lichaam als ziel. In mijn rijk, 't rijk van mijn wezen is orde, is vrede.

En als een heldere menschenstem in een groot, hoog woud op herfst-namiddag, waar het in alle volmaaktheid stil en in onbegrensde verten eenzaam is, hoor ik haar koninklijken zang, zooals die toen was, maar nu vrij en door geen uiterlijk gerucht belemmerd.

Rees Marjon's zang aldus:

‘Ben je gekomen, mijn Lief, ben je dan nu toch gekomen.’

‘Heb je het dan toch gehoord, dat ik zoo riep.’

[p. 257]

‘Zijn de zwarte uren gespleten, is het goudlicht ingestroomd, naar alle zijden?’

‘O waren mijne handen niet zacht, mijn Lief, was er niet zoelte en geurigheid om mij heen, en was het niet wèl rusten in de holte van mijnen schouder? O jij lief begeerlijk hoofd.’

‘Weet je het nu? Is dit nu door je groote hart begrepen?’

‘Neen, Gods zegen is niet te vinden, dan het gelaat in de plooien van mijn kleed.’

‘O de warm-vertrouwelijke geur!’

‘In mijne armen alleen maar, is te vinden het onwankelbare, het nooit begevende.’

‘Uit mijne oogen alleen maar, licht de dag die niet door uren wordt gebroken.’

‘Maar mijn roepen is niet recht verstaan. Luister, het is aldus’:

‘Neem van de droefste niet de droefste dagen. Bekort den zwaarsten dag niet. Dit is niet van mij.’

‘Onthoud den armste ook het bitterste brood der tijden niet. De bitterheid is des duivels, maar het voedsel is van mij.’

‘De droefheid is des duivels, maar de dagen zijn Engelen Gods.’

‘En het kwade zijn de doornen en rotsen van den

[p. 258]

weg, maar de weg leidt dichter tot wat allen lieven.’

‘En zoo wie doodt de dagen, en neerligt op den weg en weigert het brood, die geeft de verwinning aan het booze.’

‘En dit was het wellust-streelen - en dit was mijn angstig geschrei.’ -

‘Om jou, mijn schat, dien ik niet verliezen wil en liefheb om aller zaligheid wille.’

‘En die nu toch gekomen is. O, dat je gekomen bent! dat je gekomen bent! dat ik je zachte oogen heb gezien!’ -

Het schoon geluid heeft aangelokt al mijne daden. Maar ik zag het in onzekerheid, peinzend over beiden.