Jeugd-verzen

[p. 13]

VI
Brief aan den heer Dr. J. van der Vliet

Nimmer volprezene meester! zoo teeder bemind door uw leerling
Waardige Heer van der Vliet! O verleen mij een tijdlang uw aandacht
Schoorvoetend kom ik tot u, met mijn staamlende stootende reeglen,
Schuchter slechts bied ik u aan, wat, mijn jeugdige stylus gewrocht heeft.
Wil het genadiglijk aanzien met foutenverschoonende lankmoed,
't Is slechts een blijk van gehechtheid en eerbied voor u, o mijn meester!
Die als een heldere bron, des Gymnasiums rotsgrond ontvloeiend
Ons met het water der kennis, als ledige amphorae vuldet.
Sommigen waren te klein en sommigen lek of gebarsten
Sommigen hadden geen ooren en waren dus eerder aphorae
Nooit echter is uw ijver of trouwe volharding bezweken
Nimmer begaf ons uw wijsheid o levenverspreidende πηγὴ
Ik kleine αμφορίσϰοσ dronk ook met gretige teugen
Vijf maanden drink ik reeds door en baad in gramatische wellust,
Zwem in syntaxische weelde en als zooveel heldere dropplen
Spatten mij lustig om d'ooren de onregelmatige verba.
Doch mijne vreugd is geeindigd, ik smacht als een visch op het droge
't Huis zit ik, weenend en klagend, roepend mijn meester, den wijzen!
Akelig galmt mijne stem langs de eenzame grachten van Haarlem
Δύοον μὲ roep ik vergeefsch, want ik stik in de vele papyra
Vreeslijk en niet te doorworstlen en waar is mijn meester, mijn leider?
Maar mijn klachten zijn ijdel en dringen niet door tot zijn ooren
Ver is hij, eindeloos ver aan de gindsche zijde der waatren
Toeft hij in 't lieflijke Assen bij eene beminlijke Aster
Denkt niet aan scholen of boeken noch aan zijn talrijke jongren
Meester o Meester peccavi! ik ben een zelfzuchtige onmensch
Daar ik bijna zou vergeten dat andren wel gaarne ook hooren
Wijsheid, die stroomt van uw lippen in nimmer uitputbare volheid,
Andren ook gaarne hun voeten met u in één rhytmus bewegen
Dwalend door wegen en paden met peripathetischen ijver.

[p. 14]

 

Heerlijk en hoopvol zoo heerscht hier alom de heilrijke lente

 

Zweeft over zonnige velden met zegenbrengende zoelte

 

Strijkt over planten en struiken met sneeuwwitte bloesems hen sierend

 

Bosschen en beemden bedekkend met duizende blaadren en bloemen.

 

Luide weerklinkt in de lucht het lieflijk geluid van den leeuwrik

 

Eindelijk keert weer de eiber, kikvorschen kwaken in 't kroosdek

 

Alles op 't aanschijn der aarde herleeft bij haar heerlijken adem

 

Vruchtbaar maakt hare macht weer der menschen weldadige moeder

 

Staak nu o sterflijke stumper het werk van uw stylus, den stompen.

 

 

 

Weer heb ik vroolijk betreden de tempel van moeder natuur

 

Liggende kuste ik haar altaar, dulce in ventriculo meo

 

Rustend op 't zonnige duin zag ik droomende op naar den hemel

 

Dan naar het blauwende water bevracht met geladen triremen.

 

'k Dacht aan mijn leeraar, aan u en uw thyrsos, den samengekochte

 

Nu vindt die schoonste der thyrsi in waardiger oogen bewondring

 

Nu wordt uw schittrend vernuft door waardiger ooren beluisterd,

 

Zou ik mijn wijzen magister dat korte genot dan niet gunnen?

 

Toef dan ὦ πηγἡ ςοφίας o leerlingbeminnende Plato!

 

Toef in het lieflijke Assen bij uwe beminlijke Aster

 

Hier wachten scholen en boeken en tallooze ledige kruiken

 

Eng soms van hals, zooals ik, en moeilijk de wijsheid inzuigend.

 

Drink dan den kelk van 't geluk geheel tot den bodem toe ledig

 

Lavende melk der vacantie, vermengd met den brandwijn der liefde

 

En wil als toppunt van goedheid dan ook nog genadig ontvangen

 

Dank van uw needrigen leerling, dat hij u zoolang mocht vervelen.