De Drossaert Clercx, eene omwerking van De Teuten in de Limburger Kempen
(1846)–Pieter Ecrevisse–
Auteursrechtvrij
[pagina 109]
| |
VI Hoofdstuk.
| |
[pagina 110]
| |
genegen om ter ruste te gaen. Waeghals was wel vermoeid van de reis, desniettegenstaende stelde hy te weinig betrouwen in Slim om niet voor den vreemdeling te duchten, en hy wilde eenen aenslag op denzelven verhinderen, al was 't met gevaer van zyn eigen leven. Ten elf ure vroeg de waerd of de heeren nog iets verlangden, en op Onversaegd's bevel, werden eenige flesschen jenever en een twintigtal kruikjes bier als voorraed op eene tafel geplaetst. Dan wenschte hy aen het gezelschap vermaek en rust, en ging het nachtleger deelen met zyne wederhelfte, die alreede eene zalige rust genoot, zoo als die doorgaens volgt op een vermoeijenisvollen dag. Slim had den baes op de hielen gevolgd, was dan aenstonds teruggekeerd, en had een geheimzinnigen blik met Onversaegd gewisseld. Deze bewegingen hadden aen Waeghals ruime stof ter nadenking opgeleverd. Slim nam aenstonds eene kruik bier met twee glazen en ging zich naest den broeder plaetsen; hy schonk het schuimende en hoofdige vocht met zooveel gedienstigheid dat Waeghals oogenblikkelyk begreep, dat er iets op handen was en gepoogd werd hem dronken te maken! Ten einde zyner zintuigen volkomen magtig te blyven en Slim in dwaling te brengen, gebaerde hy als of hy, slag op slag, zyn glas ledigde; maer goot het bier in zynen hoed, welken hy tusschen de knieën geplaetst had. De vergadering, sedert het vertrek van Joos, had een geheel andere gedaente aengenomen; het bier eerst, dan de jenever werden verzwolgen. De eene hitste den anderen op tot de buitensporigste vrolykheid; de kaerten vlogen door het vertrek en weldra was de uitspatting aen het orde van den dag! De hoofden eenmael door den drank verhit zynde, begonnen de verhalen: deze had dit werkstellig gemaekt; gene dat uitgevoerd, en de laetste overtrof altoos den voorgaende in hendigheid en spitsvindigheid! | |
[pagina 111]
| |
Eindelyk greep eene der Teuten - wiens oogen door den jenevergeest ontstoken, als twee gloeijende kolen flikkerden - het glas vast, stak het boven zyn hoofd en hief het bekende Limburgs drinklied aen: Wanneer het klaer jenevernat
En lip, en keel, en maeg bespat
Dan groeit de lust tot drinken,
Dan groeit de lust tot drinken.
En lever, long en ingewand
Zyn van den klaren drank verbrand
O! laten wy maer drinken,
O! laten wy maer drinken!
En al de Teuten herhaelden in koor de refereinen: dan groeit de lust tot drinken! O, laten wy maer drinken! Een tweede, op wien het schuimende bier ook zyn gewoon uitwerksel had te weeg gebragt, onderbrak het gezang, stak het glas rond om met de gezellen aen te stooten en riep uit: Op de gezondheid van al de Teuten! Leven de Teuten! En allen ledigden de glazen en riepen dan eenparig: Leven de Teuten! Bert Siemen - om aen de uitspatting slechts een lydelyk deel te nemen - gebaerde den zoogenaemden hazenslaep te slapen. Zoo verstond Onversaegd eventwel den Teutenstiel niet; hy sprong op, liep by den makker en hem by de schouders vattende, donderde hy hem in de ooren: Wat scheelt er aen, vriend Waeghals? Gy schynt my niet in uwen gewoonen plooi te zyn; gy zit daer een zoo rouwmoedig gezigt te snyden, alsof gy heden te biechten waert geweest! Wat beteekent dat slapen? De ware Teut gevoelt maer slaep als hy niet moet waken! kom aen, wy gaen zien of Koob Joosten waerdig is om onder de brave Teuten te worden opgenomen! Morgen | |
[pagina 112]
| |
nacht mag en zal hy in de vont springen en gedoopt worden: gy zult zyn peetoom zyn! - Wel gesproken en ondersteund, riep het gezelschap uit! Waeghals, de noodzakelykheid van veinzen inziende, begaf zich in de ry; werktuigelyk nam hy deel aen de uitspatting; met zyne gedachten was hy eventwel elders. Hy begreep dat des vreemdelings aenwezen niet alleen verraden was, maer ook vreesde hy, dat Anna zou blootgesteld zyn zoowel aen den schrik, welke van den vermoedelyken aenslag onafscheidbaer moest zyn, alsook nog aen de diersche handelwyze, misschien aen de wraek der baldadige Teuten: te meer daer zy door den drank ontstoken zynde, bekwaem waren tot alles! Vooral had hy redenen om Slim te mistrouwen! Onversaegd stond op en al de Teuten zwegen. - Broeders, zoo sprak hy, wy gaen tot de beproeving over van Koob Joosten; let wel op zyne antwoorden! By het hooren van zynen naem, stond de jonge mensch ook regt; aen zyne verwilderde en draeijende oogen was 't zonneklaer te zien, dat hy den matige niet gespeeld had. - Koob Joosten, wat begeert gy te worden, vroeg Onversaegd? - Heden nam ik voor de eerste reis het pak op; ik hoop het tot op het einde myner dagen te dragen, zoo als het myn vader tot zynen sterfdag droeg, en het aen een waren Teut betaemt, was het antwoord. - Maer dat pak drukt somtyds zwaer op de schouders; ook het Teutenleven heeft zyn moeijelyke oogenblikken; want niet altoos wandelen wy over bloempaden! Hebt gy uwe krachten beproefd en met uwen moed geraedpleegd? - Ik weet dat myne schouders hard, myne krachten groot en myne moed onwrikbaer zyn! Stelt my op de proef en gy zult zien of ik voor den stiel ben opgegroeid! - Weet gy, dat gy blindelings aen de bevelen van uwen | |
[pagina 113]
| |
hoofdman moet gehoorzamen? Dat gy moet gaen, waer hy u zendt; doen, wat hy u beveelt; laten, wat hy u verbiedt? - Ik weet dat er geene instelling kan bestaen zonder ondergeschiktheid; er moet een hoofd zyn dat ontwerpt en gebiedt! En waer het regt of de noodzakelykheid van gebieden bestaet of intreedt, daer wordt de pligt van gehoorzamen geboren. Derhalve zal ik blindelings gehoorzamen, niet alleen uit pligt, maer ook uit overtuiging! - Gy hebt de uitgestrektheid van uwe verpligtingen wel berekend; maer als 't er op aenkomt dezelve altoos en overal ten uitvoer te leggen, zult gy dan niet terugdeinsen, zelfs niet wankelen? - Nooit zal ik terugdeinsen, zelfs niet wankelen! Zendt my in storm en regen, te midden der dikste duisternissen - de geliefkoosde vrienden van heksen en spooken - naer Siemkensheuvel en ik steel het hout der galg! Wilt gy meer, zoo ga ik naer Overpelt en beroove den Drossaert - dien men zoo fyn waent - van de slaeplakens, waerin hy zynen ezelsromp wentelt! - Dat is altemael nog niets, jongen; ons broederschap vergt, des noods, dat gy in zyn belang alles en allen opoffert! - Voor den Teutenstiel verzaek ik aen vrienden en magen, aen kerk en kluis, zelfs aen bier en jenever; nogtans baren my die vochten een onuitsprekelyk genoegen! Met iederen druppel dunkt my dat een engel over myne tong kruipt, die een wereldvol genot in myn binnenste doet geboren worden! - Geene folteringen, jonge mensch, mogen in staet zyn u tot klappen te dwingen! Gy moet haet zweren aen den Drossaert en eeuwige verknochtheid aen den stiel! - Ik zal my de tong laten uitbranden, vooraleer zy klapt! Den Drossaert zal ik nog meer haten dan de Teuten beminnen! Nogtans is er geene Teut, dien ik niet meer bemin dan het licht myner oogen! - Wat denkt gy broeders van den jongen, vroeg Onversaegd | |
[pagina 114]
| |
aen de overige Teuten, terwyl zyne oogen van voldoening flikkerden? - Wat my betreft, antwoordde Slim, ik peins dat hy de tong nog niet in de bierkruik versmoord heeft! - En ik, voegde een tweede by, ben overtuigd dat hy een overwaerdige Teut zal zyn, indien hy het brein en de armen zoowel weet te gebruiken als de tong! Deze bemerkingen waren min of meer dubbelzinning; zy beletteden eventwel niet, dat de meerderheid zich zeer voldaen verklaerde. Aenstonds begon de hoofdman eene aenspraek, voor de vuist, over de voordeelen en de aenlokkelykheden des Teutenlevens. Hemelhoog verhief hy die onderlinge verbroedering en wederkeerige verknochtheid, welke al de Teuten als tot één lichaem en ééne ziel te samen smolten! Byzonderlyk steunde hy op het genot dat iedere Teut moest smaken, als hy den vollen toom konde vieren aen de geliefkoosde hartstogten! Daer hy den zucht tot den drank van den Kandidaet kende, schilderde hy de kelders der ryken als zoovele aerdsche paradyzen, waer de godendrank uit zilveren vaten in gouden schalen en bekers stroomt! Ten einde het laetste vonkje van eer- geweten- en godsdienstgevoel uit te dooven, poogde hy te betoogen dat nemen waer men kon, pakken wat onder de handen viel, voor den mensch even zoo onverschillige zaken zyn, als dat de wolf een schaep, de valk eene duif, de snoek eenen auvelGa naar voetnoot1 nemen en verslinden, als zy honger hebben! Een dwazerik - zoo vervolgde | |
[pagina 115]
| |
Onversaegd - laet zich betrappen; een lafaerd deinst terug! Maer men moet dwaes en laf te gelyk zyn, om zich te laten afschrikken door het schimvertoon van straffen, welke door de ryken en magtigen der aerde uitgevonden zyn, ten einde zich ongestoord in den genugtenpoel te kunnen baden! Is niet alles voor allen geschapen? Beschynt de zon den ryken alleen? Draegt de aerde niet zoowel des bedelaers blooten voet als de fyne leerzen der ryken? Hebben wy die ingebeelde wetten gestemd, waerop de goedbezitter steunt, als hy zegt: dit is het myne? Heeft men ons zelfs maer geraedpleegd? Neen, myne vrienden en broeders, de eene mensch is niet geschapen om van gebrek en ellende te sterven naest den ryken vrek, naest het versteende en verstaelde hart, naest den onmensch, die met eenen glimlach van zelfsvoldoening op zynen overvloed starende, binnensmonds mompelt: dit alles is voor my gemaekt! Terwyl hy met misachting op den noodlydenden evenmensch ziet, die voor zyne deur van gebrek omkomt, en zich een hooger wezen waent, omdat hy ryke kleederen draegt en de arme hem eene vermagerde hand toereikt! Zulke bloedzuigers zult gy ons helpen kastyden; want de grootste straf welke wy hun kunnen doen ondergaen, bestaet in genen schat te ontnemen waervan zy geen of liever een barbaersch gebruik maken! Wy, ten minsten, laten het geld rollen; waerom anders is het rond? Hoor - zoo eindigde de redenaer tot den nieuwen Teut alleen sprekende - wy vergen geene verzweringen, geenen eed! Die zyn woord schendt, schendt ook zynen eed: uw woord is ons voldoende! Er bestaen twee doorslaende oorzaken om uwe tong te boeijen en voor uwe voorzigtigheid te waerborgen: de eerste is, dat de hennippen koord zoo min de keel van den verrader als van den verraden spaert; de tweede, dat het laetste Teutenmes den weg kan en zal vinden naer het hart van den verrader, van den klapper en van den lafaerd! By deze woorden haelden de Teuten hunne lange zakmes- | |
[pagina 116]
| |
sen voor den dag en dezelve boven de tafel stekende, riepen zy uit: ‘Deze zyn de loon van den verrader, van den klapper en den lafaerd!’ Koob Joosten werd voorloopig als Teut aengenomen; den volgenden nacht zou hy op de proef gesteld worden en de hoofdman gaf hem de verzekering dat hy zynen naem tegen eenen welluidenden zou verwisselen, indien hy zoowel konde handelen als klappen! Onversaegd wiens tong van 't spreken verdroogd was, reikte zyn glas over; maer flesschen en kruiken waren ledig! Zoo, zoo, broeders, zegde hy, gy hebt nog al dapper door de keel gespeeld; want voor den hoofdman is niet ééne druppel overgebleven om zynen dorst te lesschen! Maer wacht een beetje, ik heb nog een achterhandje! Onder het uiten dezer woorden, ging hy zyn pak ontbinden en haelde eene flesch voor den dag, welke met wissen kunstig omvlochten was; uit dezelve volde hy tien glazen van opborrelend vocht. Slim vatte het zyne, stak hetzelve om hoog en riep uit: Op de gezondheid van onzen weerdigen hoofdman, Onversaegd! - Hy zal leven! schreeuwden alle de Teuten, terwyl zy de glazen boven het hoofd hieven, dan het vocht met eenen teug in de keel goten! Ho, ho! hervatte Slim - terwyl hy met de hand den buik streelde en met de tong de lippen likte - die voor zulken drank niet blootvoets over doornen wandelt; die om zulke flesch te pakken de handen niet in een wolfyzer steekt of het hoofd door eenen strop; zulken kerel verklaert Slim, de Teut met lyf en ziel, geenen Teutenmaeg en nog minder Teutenmoed te bezitten! - Wel gesproken, vielen alle de Teuten in! | |
[pagina 117]
| |
- Op Slims welsprekendheid gedronken, riep er eene, die nog op den inhoud der wissenflesch loerde! - Dan moest er eerst iets in de glazen zyn, bemerkte een andere. Onversaegd volde nogmaels de tien glazen en sprak: - Op Slims welsprekendheid en op den goeden uitslag des togts van morgen nacht! Deze voorgestelde teug ontmoette eenparigen byval en glon, glon! verdween het vocht als eene waterdruppel op een gloeijenden steen! - Hoe heet die drank en hoe kan men aen denzelven geraken, vroeg de jonge kandidaet- Teut en kuste den voet van het geleegde glaesje? - Men noemt hem Rhum, zegde Onversaegd, toch doet de naem weinig ter zaek, hy is goed, daer ligt zyne hoofddeugd. Voor geld kan men dien godendrank te Antwerpen koopen, en als men den Teutenstiel weet te dryven, dan ontbreekt het geld nooit; dat weten de makkers! Ik word eventwel gewaer dat de tyd niet heeft stilgestaen: het is meer dan twee ure, spreken wy een woord over onzen togt van morgen; myne gordel is ledig en dat kan ik, voor den drommel! zoo weinig verduren als leêr in den maeg! - Vooraen, zoo ging hy voort, zich tot eenen der Teuten wendende, gy hebt my gezegd dat er op Daniëlsweerd nog al schyven te pakken, maer ook kogelen te betrappen zyn! Dat de mannen des huizes zelden eenen haes in vollen loop, zelden eenen vogel in volle vlugt missen; in een woord, dat het geene katten zyn om zonder handschoenen aen te vatten! Nu, om het even, er is veel geld: Onversaegd zal middels beramen om list tegen geweld te stellen! Wy zullen de honden doen zwygen en dan zyn wy binnen 't huis, vooraleer de slapers den tyd hebben om de oogen te wryven! Schreeuwen mogen zy; het huis staet afgezonderd; dus zal het niemand hooren. Gy, Vooraen, moet u | |
[pagina 118]
| |
wachten herkend te worden, anderzins zouden wy genoodzaekt zyn met den lemmer te werken, en kan 't zyn, dan laten wy dat middel vermyden! Na deze algemeene maetregelen, wees de hoofdman aen elken Teut de plaets aen, waerheen hy zich, den volgenden dag, moest begeven om de maets op de beenen te brengen. Het vereeniginspunt werd bepaeld, alsmede het uer; het ordewoord was: Rhum is goede drank. Elkeen wist thans zyne rol, ter uitzondering van Waeghals. Eindelyk wendde zich de hoofdman tot den jongen; zag hem styf in de oogen om te doen gevoelen dat er geen weêrspraek te doen viel tegen de bevelen, welke hy hem ging geven: Waeghals - zoo begon hy - het spyt my dat ik uwen wil en moed nogmaels aen een harde proef moet onderwerpen. Gy zyt vermoeid, dat weet ik; maer wat wil ik doen? Gy alleen kunt u van den pligt kwyten, dien ik u opleggen ga, in 't belang der algemeene zaek. De afdeeling van den regten Maesoever moet gewaerschuwd worden voor zonnenopgang; derhalve zult gy op staenden voet vertrekken! Neem uwe maetregelen wel; morgen nacht zult gy u tegen over den Kok aen de Maes bevinden als wy oversteken! En nu, Waeghals, myn vriend, goede reis! Broeders, de zitting is geëindigd! Elkeen mag zich ter ruste begeven. - Waeghals begreep dat de minste tegenkanting de grootste onheilen kon na zich slepen; om deze redenen bragt hy aenstonds alles in gereedheid. Hy trok de natte schoenen en half gedroogde kleederen aen; nam het pak op den rug en den beslagen reisstok in de hand, zegde vaerwel aen de makkers en vertrok, latende de negen makkers verbaesd staen over zooveel bereidwilligheid en zelfsverloochening! Onversaegd en Slim wierpen zich veelbeteekenende blikken toe! Zy zelven wisten niet wat zy van Waeghals moesten peinsen! Zy konden nauwelyks beseffen, dat een mensch dermate alle de snaren van zynen yzeren wil ver- | |
[pagina 119]
| |
mogt te spannen, om niets op zyn gelaet te laten blyken van datgene wat in hem omging! Waeghals had den weg naer Maeseyck ingeslagen; op eenige honderd stappen afstands, draeide de weg links af; de maen drong juist door de wolken; hy wierp een schuinschen blik ter zyde: tusschen het geboomte, langs den weg, zag hy als twee schaduwen welke hem achtervolgden! Hy geraekte weldra aen een kreupelboschken; de maen verduisterde; hy wierp zyn pak in het hout; dan beschreef hy een halven kring en bereikte weldra de achterdeur der schuer van den Gouden Leeuw. Hy zocht het paerd in de duisternis, nam de schietgeweeren uit de holsters en sloop tot onder de vensters, waer hy poogde te beluisteren wat de Teuten gingen ontwerpen; want hy hield zich thans overtuigd, dat men slechts een middel gezocht had om hem te verwyderen. Zoodra hy de Teuten nog bezig hoorde met beraedslagen, plakte hy zyne ooren tegen het venster: de woorden vreemdeling en Anna waren de eerste welke hy Slim hoorde uitspreken. Nu wist hy genoeg en besloot oogenblikkelyk te werken, indien 't nog tyd was. Zeggen wy hier wat de negen Teuten beraemden achter het vertrek van Waeghals. Nauwelyks was deze laetste buiten de deur, of Onversaegd en Slim slopen achter hem tot op den hoek van den weg. Zy keerden terug tot de vergadering en daer begon Onversaegd bloot te leggen, wat hem Slim in aller haest had geopenbaerd! Deze kon wel niet met zekerheid zeggen, maer geloofde dat de geredde niemand anders dan de Drossaert van Overpelt zelf was. Wanneer Onversaegd al de gissingen van Slim had bekend gemaekt, voegde hy, met eenen zegepralenden schaterlach by: ‘Zoo zullen wy dan den Vos in zyn eigene stroppen vangen! Hy kwam om ons te bespieden, misschien om ons te vangen: welaen! dat de overwonnene de wet onderga van den overwinnaer! Thans zyn wy 's kerels regters geworden: ik stel voor dat | |
[pagina 120]
| |
wy het regtsgeding volgens den regel afwerken! Ik beschuldig den Drossaert van kuipery en verraderlyke aenslagen tegen de Teuten gesmeed te hebben! Van door list, bedrog en geweld verscheidene mannen, die ook de gelykheid van goederen beleden en toepasten, te hebben doen veroordeelen en laten regten op Siemkensheuvel! Alle deze daedzaken zyn zoo zonneklaer bewezen, dat er geen verder betoog noodig zal zyn! (Luidruchtige toejuichingen! De redenaer-beschuldiger ging voort.) Er is geen regtveerdiger vonnis dan den misdadiger te straffen naer mate hy misdreven heeft! Oog voor oog, tand voor tand, arm voor arm! Op Siemkensheuvel staet de straf geschreven, welke hy moet ondergaen! De Jood, dien hy deed ophangen; omdat hy een benoodigd sommeken geld van eenen reiziger pakte, wappert nog tusschen Hemel en aerde; dat mag niet langer meer duren! Ik stel voor dat wy den Drossaert gevangen nemen en hem nog dezen nacht in veiligheid brengen; morgen nacht, op onzen togt naer Eelen, voeren wy hem op Siemkensheuvel en hangen hem in de plaets van den Jood, opdat hy op zyne beurt beproeve hoe eene hennippen koord smaekt! Een woest handgeklap getuigde genoegzaem, dat het voorstel van Onversaegd door allen gesmaekt werd! De hoofdman ging in volgender voege voort: De zaek des Drossaerts is nu afgedaen; zien wy eens wat er te doen valt met Joos den waerd? Wat met Waeghals en Anna? Slim opperde het eerste zyn gevoelen, op deze wyze: - Wat Joos betreft, ik heb hem doen gevoelen, dat hy dezen nacht ziende blind en hoorende doof moet zyn; hy zal zich wel wachten aen deze aenbeveling te ontbreken! De hoofdman ga thans voort met zyne voorstellen, indien dusdanig zyn welgevallen is. Onversaegd nam wederom het woord en zegde: De zaek van den Drossaert is afgedaen; laten wy Joos in zynen lydenden staet van blind- en doofheid; maer houden wy | |
[pagina 121]
| |
ons met de twee overigen bezig. Om te beletten dat Anna onvoorzigtig zy of nog langer het hoofd van Waeghals doe draeijen, is er slechts een welgeplaetste messteek noodig! Daermede zal zich Slim belasten! Is de deerne eens van kant, dan zal Waeghals, als te voren, een allernuttigste broeder zyn. Deze voorstellen vonden nog al byval; maer eene der Teuten, die gekend was onder de benaming van Fyngereuk, bemerkte. Ik helle genoegzaem over tot het gevoelen van den hoofdman; nogtans zou ik, met zyn verlof, twee wyzigingen voorstellen... - Ezelsoor! viel Onversaegd in, die wel ieders denkwyze wilde vragen; maer geene tegenkanting, zelfs geene aenmerkingen konde verdragen, als hy wat te diep in het glas had gekeken, Ezelsoor! heb ik niet ieders denkwyze gevraegd? Wat hebt gy noodig verlof te vragen? Denkt gy misschien dat Waeghals anders denkt dan spreekt? Zeg regtuit, wat hebt gy voor te stellen! - Fyngereuk was wel een weinig beduisd, maer hernam nogtans: - Heer hoofdman, al uwe voorstellen zyn wel gedacht en geuit; ik wenschte eventwel dat Koob Joosten gelast werde aen Anna hare soep te geven: hy zou des te eerder het Teutendoopsel ontvangen! Aengaende Waeghals, peins ik dat het beter ware voor 't oogenblik niets te beslissen, maer een waekzaem oog te houden op hetgeen by in 't vervolg doen zal! In allen gevalle zou hy een nieuwen proeftyd moeten doorstaen. Behalve Onversaegd en Slim, keurden alle de Teuten deze voorstellen goed; diensvolgens werden zy aengenomen verklaerdGa naar voetnoot1. | |
[pagina 122]
| |
Onversaegd begon onmiddelyk de rollen uit te deelen onder de Teuten en zyne bevelen te geven. Uit een bergplaetsken van zyn pak trok hy negen maskers, waermede in eenen oogwenk de negen aengezigten bedekt waren! Zy verwisselden eenige kleedingstukken onder elkander; plaetsten blauwe mutsen op het hoofd en trokken de schoenen uit, om ongemerkt te kunnen naer boven sluipen. - Eene laetste aenbeveling - fluisterde de hoofdman - draegt zorg dat de vreemdeling en Anna niet schreeuwen! Vergiet geen bloed op de kamer! Neemt slechts de beste kleederen van Anna mede! Dus doende, verspreiden wy morgen het gerucht, dat zich de deerne heeft laten schaken! Van haer mag geen spoor overblyven, opdat wy Waeghals kunnen wysmaken, dat zy het heeft opgestoken met zynen reddeling! En nu vlug aen het werk; voorzigtigheid in het handelen; rapheid in het uitvoeren! Geen woord gesproken; volgt my! Zachtjes opende Onversaegd de kamerdeur; met eene bedreven hand ligtte hy de houten klink der trapdeur op, en gelyk aen de slangen en tygers, welke hunnen prooi beloeren, slopen zy langs de trappen naer boven met eene dievenlantaern! Die de kerels onder de maskers had mogen bekyken, zou bespeurd hebben dat hunne oogen, rondom de appels, met bloed doorspuit warenGa naar voetnoot1! | |
[pagina 123]
| |
Als schaduwen gleden zy langs de muren van den gang naer het noordelyke uiteinde des huizes. Eensklaps verhief Onversaegd de dievenlantaern tot de hoogte zyns gelaets en op een teeken bleven de acht roovers onbewegelyk staen, terwyl de hoofdman nog eenige schreden voortsloop en zyn oor tegen de deur van Anna's slaepkamer plakte om te luisteren. Binnen het vertrek was alles stil; maer eensklaps hoorde hy buiten het nare geschreeuw van eenen nachtuil en als den val eener deur! Nogmaels luisterde hy aen het sleutelgat; toch alles was doodschstil! Onversaegd trok eenige diefkensGa naar voetnoot1 uit zynen zak; beproefde het eerste op het slot; de deur ging open en negen roovers stortten in de kamer met ontbloote messen! Vyf kerels wierpen zich op het bed; hetzelve was ledig! De kamer werd doorzocht tot in den geringsten schuilhoek: geene vreemdeling, geene Anna waren er te vinden! Eensklaps ontdekte Slim de beurs zyns broeders op eene tafel; deze was voor hem als eene lichtstrael, en hy mompelde: Zy zyn gevlugt en Waeghals is by hen; daer is zyne beurs! | |
[pagina 124]
| |
Fyngereuk, die het bed doorsnuffeld had, fluisterde den hoofdman in het oor dat, het leger nog warm zynde, de haes niet verre kon zyn! Met spoed verlieten de dieven de kamer; Onversaegd sloot de deur toe; allen slopen onbemerkt naer beneden; daer werd in aller yl beraedslaegd. De hoofdman deed met zigtbare ontroering bemerken, dat hunner allen veiligheid het grootste gevaer liep; dat de vlugtende oogenblikkelyk moesten achtervolgd, en zonder genade omgebragt worden! Waeghals moest zoo min gespaerd worden als Anna, als de vreemdeling! Er ligt een beetje sneeuw, volgen wy het spoor, als de jagthond dat van het wild, zegde hy. Naer de schuer, onderbrak Slim, daer stond het peerd van den vreemdeling; daer moeten wy het spoor zoeken! Zekerlyk hebben zy het dier medegenomen en alle drie kunnen zy hetzelve niet bestygen: er is derhalve middel om hen te achterhalen, vooraleer zy het eene of andere dorp bereiken. Nauwelyks waren de laetste woorden geuit, of de dieven stoven langs achteren buiten het huis; begaven zich naer de schuer en weg was het peerd; maer de achterdeur stond open! Weldra bleek uit het spoor dat de vlugtelingen den weg naer Stamprooi hadden ingeslagen! Eene laetste aenbeveling, zegde Onversaegd tot de bloeddorstige bende, heb ik u te doen: Verliezen wy het spoor niet! Voor eenigste wapen, onze messen! Die hen eerst inhaelt heeft honderd guldens, de tweede vyftig, van my. De beide eersten zullen hun den weg afsnyden! Ons vereenigingspunt: de Gouden Leeuw! Het woord: wraek en bloed! Alle de roovers zetteden het op een loopen: geheel hunne ruwe magt scheen in de voeten en beenspieren gedaeld te zyn! Pylsnel vlogen zy langs den weg met glinsterende messen! Onversaegd was aen hun hoofd; met stem en gebaren moe- | |
[pagina 125]
| |
digde hy de makkers aen tot loopen! Met zynen neus scheen hy zich, van tyd tot tyd, in het spoor des peerds te leggen! Het was alsof hy het bloed zyner vyanden alreede rook en een onuitsprekelyk genot vooruit smaekte, wyl hy hetzelve weldra met volle teugen zou drinken! De wreedaerdigste van allen was Slim! zyne gryze oogen fonkelden van woestheid; de razende hond geleek geenszins op dien uitgelezen booswicht! Onder het loopen bleef hem nog adem over om knerssetandende te mompelen: Waeghals, Waeghals! gy durfdet uwe ruwe handen op Slim leggen; my den arm vermorselen; met uw bloed zult gy het my betaeld zetten! En met woedenden ernst werd het geren voortgezet tot aen een sperrebosch: men had een halve myl wegs afgelegd! Onversaegd legde zich op den grond; sprong na eene poos op, en riep de makkers toe: Ik hoor het getrappel van een peerd, zy zyn in het bosch! Hy blies op een elpenbeenen fluitje; de makkers kwamen toegeschoten; vier snelden achter om het boschken, ten einde de vlugtende te omsingelen; de vyf andere volgden den weg en wierpen opsporende blikken tusschen de dennen! Weldra schuifelde eene der vooruitgesnelde; Onversaegd beantwoordde dit geschuifel door een tegengeschuifel! |
|