Oude mede nieuwe vreughde-klanck die haer laet hooren hier in verscheyde soo geestelycke als kluchtige zangen
(1664)–Joannes van Dyck–
AuteursrechtvrijStem. Doen Daphne.Als Iola d’onberaede Maeght
Van Iesus haer vlucht nam ter wereltwaert in,
En van hem snel wierdt naegejaeht,
Al loopende, roepende; schoone Goddin!
Toeft wat! toeft wat! weest niet verbolgen!
Ey! waerom loopt ghy dus tegen de wind?
Leeuwen, noch Beyren, noch Tygers u volgen;
Maer Iesus ist selve die u soo mint.
Wilt u erbermen yet!
Acht gy sijn kermen niet?
Laet ghy mijn liefde dan in de ly?
Hebt deerniss’, O Iola! Hebt deerniss’, met my! rep. Acht.
De geen daer voor gy soo schouw vlugt,
Is d’edelste Harder, die Israël weyd,
En daeglijckx door de blauwe Lucht
De gulde glans van sijne straelen verspreydt.
‘t Eerste Wesen met my is de Vader;
| |
[pagina 32]
| |
Hemel, en Aerde, en Tartarus, staen
Onder ‘t gebiedt van my te gaeder:
Ick ben de Son, mijn Moeder de Maen;
Kryuden, en bloemen, die
Ick t’uwer roemen bie’
Locken mijn stralen alleen uyt d’Aerd’.
Mach dit u niet locken? O Iola! bedaert!
Bedaert! bedaert u, edele ziel!
De Werelt betovert, de Duyvel bedrieght,
En ‘t vleesch bekoort met weelden y’el;
Die rasser vergaen, als een schaduw’ vervliegt;
Maer vergaen, soo datse naelaeten
Veel rouw, en jammer, jae ‘t eeuwigh verdriet,
Die u noch rijckdom, noch wellust, noch staeten,
Prinsen, noch Hoven bemaetigen niet.
Acht ghy dit oogenblick
Dan van soo hoogen schick,
Dat ghy daeromme soo grooten schae
Soud willen verdragen van ‘s Hemels genae?
Neen, Iola, neen! dit waer’ te sot,
En my te verdrietigh, en voor u te hart,
Weeght eens te recht het hooghste Lot,
En legt daer beneffens mijn bloedige smart,
‘k Seggh’, de alderduurste kosten
Van mijn gestorte roodt-verwige bloedt,
Waer me’k de zielen aen ‘t Cruyce verloste,
End’ alle de Werelt me’ hebbe vergoedt,
Toont, dan, te wesen wijs;
En laet u desen prijs
(Hebdy tot noch toe daer inne gemist)
Van deser uur af toch niet loopen te quist.
Keert, dan, mijn Schaepjen, keert weerom!
| |
[pagina 33]
| |
Of wacht u, ten minsten, te rasschen uw’ loop.
Op dat mijn Liefde tot u kom,
U weder mach koyen by alle den hoop.
Siet! daer is mijn innighste zegen!
Ey! dat ick, om u, wat vrolijckheyt raep?
‘k Hebbe gelaeten de negentigh-negen;
Nu loop ik u na, mijn hondertste Schaep.
Ey! laet u vangen, dan
Om ‘t lief verlangen van
Alle de Hemelsche Borgery
Die over uw’ vinding’ haer maecken sal bly?
Iola.
O! Afgrond van mijns Harders minn’!
O weeldige voeten, flucx! staeckme uw’ loop.
Ick wil dat my d’Heer Iesus vin’;
En, dan, wel gevonden wel vaste my knoop’,
Knoop’ met koorden van Minne-streecken,
En over beyde sijn schouderen swier’;
Iesu! ô Iesu! houdt vaste dit dier,
Van alle sijden, toch;
Dat het door lijden, noch
Weelden, van uwe groen Weyden en schey’;
Maer, eeuwelijck onder de Lelyen wey’.
|
|