Oude mede nieuwe vreughde-klanck die haer laet hooren hier in verscheyde soo geestelycke als kluchtige zangen
(1664)–Joannes van Dyck–
AuteursrechtvrijStem: 3. Karileen.Dat menig mensch doet trecken
Van sijn Godt, dat eeuwig’ Goed!
Vol Venijn!
Hoe wel weet ghy te decken
‘t Heyligh Bitter onder ‘t Soet!
| |
[pagina 34]
| |
Uw bly gesicht’, en tael
Bekoort ons oog, ons’ hert, soo veel en menigmael
Eerst, tot vermaeck, en daer na tot consent;
Om soo te raecken allengs ter sonden end;
Weet ghy seer vry,
Al eermen ‘t eenmael siet, het verdriet,
Ons te le’en in slaverny.
Wel te recht mach yeder u wel noemen
Circe met haer Tovery.
Wie maer, slecht, draeght voor u dranck geen schroomen
Maer uw’ Beecker proeft eens bly;
Werdt haest, in sijnen geest
Verandert van een Mensch in eene onverstandig beest.
Sang der Sirenen heeft, seker, noyt soo dick,
Door beveynst weenen
Getrocken, als met strick
Het schip op klipp’;
Als ghy werelds Goddinn’
Licht van sin,
Sieltjes krijgt in uwen knipp’.
‘s Werelts goedt, dat yeder een doet locken
Hebt gehangen in de Val,
Suycker-soet (als d’aengenaemste brocken)
Diem’ u duer betalen sal.
Uw’ hangel en uw’ hoeck
Bedeckt met aes, verstickt so menig graege snoek.
Stricken, en Netten
Sijn van u, op ‘t velt,
Recht, nae de wetten
Van Vogelaers gestelt.
| |
[pagina 35]
| |
Uw’ Fluyt soet luydt,
Soo lang, dat ‘t dier vermalt
Nedervalt,
En vast in uw’ kooje sluyt.
Lichte Vrouw,
Vol klapperny en lonckjes
Sittend’ aen des Werelts straet,
Ick u schouw’,
Om dat ghy helsche vonckjes
Stoocken kont met lossen praet:
Hoe menig onbedacht
Hebt ghy, als Oss’, of kalf,
Ter slaghbanck heen gebracht!
O Tygerinne! die haer eygen dracht
Ontneemt de Minne,
Verscheurt dien, en verslindt!
Quae Moer! snoo Hoer!
Die flucx, wat datse baerd’
Onvervaerd
Self, doot smijt tegen de vloer!
Nu, den Heer
My uyt sijn hooge zalen
Heeft beschenen met sijn Licht,
Keer ick weer,
Door kracht van dese Straelen,
Van u, Wereld! Mijn gesticht.
Al geeft het u vry nieu;
Ick segg’ u, Cirre, Siren, Vogelaer, adieu!
Ick sal mijn oogen
Nae den hemel slaen;
Ick sal my poogen
Om daer in te gaen,
| |
[pagina 36]
| |
Tot spot, en, tot
‘t Versmaeden van uw’ Minn’,
Valsch Goddinn’!
Maer, ter eeren van mijn Godt.
|
|