|
| |
| |
| |
De Muntproeve.
Sinnebeelt in den trant van ik en weet niet wie.
Hoort, jonck ghesel, hoort noch een woort,
Dat lichte tot u heil behoort,
En ieder dienstigh wesen kan,
Die gheen partuer noch en ghewan.
Indien men u een gout-stuck gheeft,
Waeraen den minsten twijfel kleeft,
Al is de kleur noch eens soo schoon,
Al staen het wapen, beelt en kroon,
Al staen de letters wel geprent
Oock van 't begin tot aen het ent,
Al is oock alles wat gy siet
En 't welgheoefent oogh bespiet
Naer echten eysch en volle konst,
Ten wint niet seffens uwe jonst:
| |
| |
Dat schoone gelt-stuck mochte licht
Bedrieghen 't alderfijnst gezicht.
Ghy laet het vallen waer ghy stont,
Ghy laet het vallen op den gront,
En naer het helder klinckt of dof,
Soo strijckt gy daer u oordeel of.
Siet, deze wijse handelingh
Leert u een aldernuttigst dingh.
Vint ghy een hups en geestigh dier,
Wier jeugdigh oogh het minnevier
In 't harte van den joncker jaeght
Die eens daerop te kijcken waeght,
Wier montjen soet en sachtjens lacht,
Als 't roosken dat in stille pracht,
By 't opgerezen morgenroot,
Sijn blaetjens hallef opensloot;
Wier montjen, selfs al swijgend roept,
Op dat ghy daer een soentjen snoept;
Of singht met sulcker soeter tael
Als een verliefde nachtegael;
Wier blijde wangh en fris gelaet
Gelijck uyt melck en bloet bestaet;
Wier voetjens sweven op de baen
Als had zy vleugelen daeraen;
Dit alles, ja, is fraei en soet,
Maer, lijcke wel, siet wat ghy doet!
En brant u flux niet aen de vlam,
Als Pan die 't vier in de armen nam,
| |
| |
En toegreep met een voller hant,
Maer sich te droef bedroghen vant.
Dies luystert even metter daet
Naer mijnen goeden vaderraet,
En handelt voort met wijs beleyt.
Het is van outs niet vreemt geseyt:
Het bommen van het vat gheeft uyt
Wat of syn binnenste besluyt.
En zulcken becken, zulck geclanck,
En sulcken voghel, sulcken sanck.
Daerom schreef een geleerde pen:
Spreeck, opdat ick u boesem ken.
Het minnen is gheen kinder-spel.
Al is de maghet blanck van vel,
Al schijnt haer siel oock even blanck,
Beproeft hier echter eerst den klanck.
Al staet haer 't montjen nog soo soet,
Beproeft elck woort van haer ghemoet.
Al is u luste wonder-groot,
Beproeft elck woort dat haer ontschoot,
Beproeft den klanck wel van de munt,
Voor eer g'u vaste trou verghunt.
Of ghy brenght enckel druck en kruys
In 't echte bet, in 't echte huys.
Een oog-slagh is hier niet ghenoegh
Op dat men sulcke see beploegh'.
| |
| |
Al light het water noch zoo stil,
Al schijnt het vrij van elcken gril,
Gheeft op de minste teeckens acht
Waeruyt men 't weer te kennen placht.
Let op der voglen lager vlucht,
Let op den wind, let op de lucht,
Let op der puyten vremt gekwack,
Op 't zout, waer droogheyd aen ontbrack,
Op 't sellefwassen van der kat,
Kortom op ick en weet niet wat.
Maer roept er eenigh grijse vaer,
Een oude stuer-man: ‘Maeckt u klaer!’
Bereyt dan vrij de Liefde-schuyt,
En spant het bolle zeyltjen uyt,
En slaet de handen aen het roer,
Terwijl u beê tot Gode voer.
Steeckt dan van wal, steeckt see-waert in,
Recht naer de haven van de min,
En vint er, na behouden reys,
In d' echt den soeten hemel-pays.
Te ras besloten, onbeproeft,
Heeft menigh-een te laet bedroeft.
Want die het alderkortste vrijt,
Die ist wien 't allerlanghste spijt.
|
|
Auteursrechtvrij