Vrolijkheid

[p. 106]

De zalige Penitentie.

Des avonds voor 't Conjungo Vos
Ging Piet, die alles wou verrichten
Naer eisch, in zinnelijken dosch,
Bij pater Nicodeem te biechten.
Hij kwam uit dezen tribunaal,
Als een verliefde nachtegaal
Zoo blijde, om 't bruidjen te gaan vinden;
Maar eensklaps staat hij, dobbert, en
Slaat zich het voorhoofd: ‘O, wat ben
Ik dom!’ roept hij, keert spoedig weder,
En op godvruchte kniën neder-
Gestort: ‘Eerwaarde pater, 't is
Vast bij verstrooiing, zoo ik gis
(Het zij gezeid met reverentie),
Dat gij mij geene penitentie
En gaaft.’ Maar onze karmeliet
Sprak zoetekens: ‘In 't minste niet:
Verklaardet gij mij, zoon, niet even,
Dat ge u in 't huwlijk gaat begeven?’