|
| |
| |
| |
Aen de Noordnederlandsche Dichters.
Geen eerdienst sluit hier uit, Chinees en Jood en Christen,
En Mecca's volgeling vergeten hier hun twisten:
't Zijn allen broeders van hetzelfde huisgezin,
Bezield door wetenschap, ontvlamd door waarheidsmin.
helmers, de Holl. Natie, Ve zang.
Neen, denkt niet, Bardenstoet, verhevene Bataven,
Die voor de Poëzy, voor God en onschuld gloeit,
Dat Belgies dichtrenteelt, dat Belgies letterbraven
Aen kluistren van den haet door volkstwist zijn geboeid!
De dichter is te vry, te vaderlandsch, en te edel,
Dan dat hy wyken zou, met neêrgebukten schedel,
Voor wat zijn groote ziel, zijn broederziel verslaeft.
't Is de arend, die zich fier ter louterende zonne
Verheft, bezieling put uit de eeuwge vlammenbronne,
En, vreemd aen d'aerdschen klomp, der heemlen perk doordraeft.
Vry steke een storm dan op, die rijk van rijk moog' rukken;
Ze (als 't vlottend eiland, aen het hart der zee ontwrikt)
Doe dobbren door een zee van eindlooze ongelukken;
Aen 't protocollendom zy 't zegel vry gestrikt
| |
| |
Der groote Mogendheên (zoo placht hen de aerd' te heeten);
Opdat er tusschen Noord en Zuid, van een gespleten.
Een scheidspael zy gerecht, spijt broederlijk gevoel;
Wy, onafhanklijk volk, wen alles buigt op aerde,
We ontfangen van ons-zelv' eene onvergangbre waerde,
Ver boven 's vorstendoms zoo laeggezonken stoel.
Welaen! tobt aen uw taek, vernufte scheidspaelzetteren
Der volken! slaeft en draeft; verdient uw arbeidsloon;
Één, onverdeelbaer blijft de republiek der Letteren,
En ongeknot heur staf, en ongeschokt heur throon!
De nederlandsche Tael, zie daer ons-aller moeder!
Wie Neêrduitsch spreekt of schrijft of denkt, dat 's onze broeder
Hy, wien onz' tong of pen het harte treffen kan.
Ons heeft natuer vereend, de tale vastgeklonken:
Op 't eigen kunstaltaer moet onze wierook vonken;
De kunstenaer erkent geen vyandlyken ban.
Bataefsche Dichters, ingewyden, onverzwakten!
Verheven, streelend, zacht, rein en gemoedelijk,
Het speeltuig juicht u toe: wat stormen samenpakten,
Voor ons verzinkt de pael, verbreedt het zielenrijk.
Versmaedt den jongling niet, die bly uw grootheid huldigt.
'k Den Gode 't dichtgevoel, de Dichtkunst u verschuldigd,
En reik u, vrank en vry, de dankbre broederhand.
Bataven, Belgen, juicht! wie bok uw tael miskennen
Paert uw vêrheven vlucht, met klepprende aedlaerspennen:
Ons is dezelfde tael, en 't zelfde vaderland!
| |
| |
Zoo vloeit uit de eigen bron een veldwaert-snellend water,
En deelt zijn broederloop in onderscheiden bocht,
En spoedt zijn slingring voort, met eenzaem golfgeklater.
En de een noch de andre stroom schijnt onderling verknocht.
Zy murmlen treurig voort, met onderscheiden namen,
En dwalen lang, verdeeld, tot zy in 't einde samen
Vereenen in den schoot van d'eeuwgen Oceaen.
Dit rein vereeningspunt, o Broedren, is ons harte,
Welks kunstaêr (laefnisbron in de algemeene smarte)
Voor Bat en Belg nog vloeit, en eeuwig zal bestaen!
|
|
Auteursrechtvrij