|
| |
| |
| |
Aen de Nederlandsche Dichters.
Mijn voedsel is de daauw der hemelen,
Waermeê zich reine geesten voên,
't Verdween, 't gebrul der wilde dieren,
Geheven by het blixemzwieren;
Natuer herviert haer zegeprael:
De storm bezweek, de schrik is over,
Kweelt de opgeruimde nachtegael.
De storm, die felgeschudde ryken
Deed wagglen, moest de vleuglen stryken,
Dank u, o eeuwge Majesteit!
En zou het hart een lied u weigeren?
Neen, 't wil u tegensteigeren
In stoutgewickte erkentlijkheid.
| |
| |
Zingt, Broeders, zingt! geeft lucht den boezem.
Zingt! frisscher kleurt en geurt de bloesem
Der bloem, als 't zwerk heeft uitgewoed;
De zee pronkt plechtig, als de baren
't Viooltjen lacht op graven zoet.
Ja, zingt voor Belgen en Bataven,
Voor ieder die niet, met de slaven
Van Frankrijks Moloch, nederbukt.
Ja, zingt voor elken Nederlander,
Wien de eeuwge volkenstander
Van kunst, en eer, en deugd verrukt.
Uw lied verheffe ons boven de aerde!
Verga de toon dien volkshaet baerde!
De bard zy de engel van de luit,
Ter zalving van der volken smarte.
De godsdienst van het harte
Is Poëzy, die hemelspruit.
Verga de toon, door vorstenschedelen
Laf toegeknikt, by 't schittrend bedelen
Om goud, of ambt, of borstsieraed.
Verga die toon, door slaventongen
Na staetsorkaen gezongen,
By helsch gejuich om broederhaet.
| |
| |
Verga de toon, die menschheid griefde;
De toon beweend door broederliefde!
Uw lied vloeie uit der Godheid glans!
Het zalig' de aerde, als de englenbede:
En glorie Gode in d'oppertrans!’
Rein klink' de zang der gloriezonen,
Verheven boven vorstenthroonen,
En hooger geesten aenverwant.
Hoog stijg' de ziel der ingewyden,
Voor God, voor liefde en vaderland.
De Hemel-zelf verkondig' zegen
In d'aerdschen lofzang, opgestegen
Als de adem van het wierookvat.
Die zang dauw' troost op 't menschdom neder,
Zoo zoet en zacht, zoo teeder
Als dankbre tranen, 't hart ontspat.
Die zang, een vloed van liefdevonken,
Is 't voorrecht aen de borst geschonken,
Die God een heilge take gaf:
Het samenstrengelen der zielen,
Voor wat altaer zy knielen,
Al schei dit outer 't broedergraf!
| |
| |
O Barden, tael- en tandgenooten,
Ent nooit vergifte jammerloten
Op Dichtkunst-stam, ten hemel grootsch
Geklommen! wraekt die heiligschennis!
Schept nooit den boom der kennis,
Des levens, om tot boom des doods.
Laet d'afgrond vloeken opwaert zenden,
En de eeuwge starrenglansen schenden
Door uitgebraekten zwaveldamp;
Die tael past diepgezonken zielen,
Die in dien afgrond vielen,
't Verblijf van haet, en rouw, en ramp.
Wilt gy uw blixems schieten, Barden?
Rukt de overspeelge vaen aen flarden,
Die Molochs dienst den volke preêkt,
Tael, zeden, zelfheid doet verzaken,
Voor vleiende ondeugd blaken,
En zelfs de laetste redplank breekt.
|
|
Auteursrechtvrij