Vaderlandsche poëzy. Deel 3
(1840)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 99]
| |
Aen de Dichteresse Petronella Moens.aant.Weet, als Godt eenigh mensch met droeve blintheit slaet,
Dat hy in diep gepeins dan vry wat hooger gaet.
cats.
't Besmettend stof kleeft aen de vlerken,
O blank poëtisch duifjen! niet,
Waerop gy naer de starrenperken,
In bovenaerdsche wellust, schiet.
Uw zielsoog heeft bespiegelingen,
Verheven boven 't zinlijk oog.
Wie waegt in Gods geheim te dringen,
Die niet op zulke wieken vloog?
Of daelt gy op de luistrende aerde,
Door engelrein gevoel geleid,
De schepping, die uw brein ons baerde,
Is vol geliefde aentreklijkheid.
| |
[pagina 100]
| |
Ja, wat gy-zelve nooit aenschouwdc,
Aenschouwen we in uw toovertael.
De Geest, die u zijn luit vertrouwde,
Juicht in uw schoonen zegeprael.
De sterfling, dien zy hier verhemelt,
Daer zy het driemael Heilig! heft;
Wien 't aerderijk den blik ontwemelt,
Als een verrukkingsstrael hem treft;
Ziet voor u hooger zonne dagen
Vol zielekoesterenden gloed,
En weet niet, of hy u beklagen,
Of, Zangeres! benyden moet.
Maer wy, in tastbre nacht begraven -
Wy, zelfs by 't lied der schepping stom -
Wy mogen ons aen 't licht niet laven,
Dat voor u, by uw wieg, ontglom.
Ten zy wanneer ge ons wilt verplaetsen
In hooger sfeer, Gods heiligdom!
En op ons 't licht doen wederkaetsen,
Dat voor u, by uw wieg, ontglom.
De vink, omringd van eeuwig duister,
Als zy haer zoete toonen fluit,
Vergeet den frisschen lenteluister,
En 't bosch verguld door 's morgens bruid.
| |
[pagina 101]
| |
Schoon in het kooitjen opgesloten,
Bezwijkt ze voor geen zwart verdriet;
Maer droomt zich by haer zanggenooten,
En jubelt in het vrye lied.
Zoo zingt gy, van de nacht omgeven,
Tot uwe en onze zaligheid,
En doet de vreugd in 't harte leven,
Dat Gode dankbre tranen schreit.
|
|