|
| |
| |
| |
Aen den kunstschilder Judocus Van den Abeele, by zyne terugkomst uit Rome binnen Gent.
Zoo mint, haer oud verblyf ontweken,
Maer, weêrgekeerd uit verre streken,
De zwaluw haer geboorlevlek;
Zoo mint ze altoos de dierbre plek,
Waer zy haer eerste voedsel smaekte.
ch. vervier, aen een Schilder.
Neen, nooit ontvlamt mijn ziel, by 't staren op een kroon,
Hoe mild bediamant met onverdraegbre glansen.
Ik leef voor de eedle Kunst, ik ben een Vrijheids zoon;
'k Hef, schoon op zwakke wiek, my op naer de ethertransen,
Wie in het stof ook kruip', gebogen voor een' throon.
Voor vorsten ben ik stom; voor kunstnaers wil ik zingen,
Voor u, wiens naem mijn borst met eerbied kan doordringen;
Voor u, o zoon der Kunst, die Dichtkunst zuster noemt.
U trenst mijn broederhand het geurig feestgebloemt,
| |
| |
Dat, naest de liefdekrans, u om het hoofd zal zwieren.
Wy stappen, vry, ter schaêuw van de eigen heilbanieren:
Waer kunstmin heerscht, leeft vryhekiszucht.
Vloeit, verzen! viert dit feest, en geeft mijn boezem lucht!
O Dichtopzingers van het oud kunstaedmend Romen,
O, mocht mijn verzenvloed, als de uw, wegslepend, stroomen;
En golven, uitgestort door de allerreinste min,
Uit myne ontroerde ziel de ontroerde zielen in!
Welkom, broeder! in de wallen,
Waer uw dierbaer wiegjen rust!
Welkom! 't jubel moet nu schallen;
Daevren langs de gentsche kust.
Welkom, broeder, dien we omkringen,
Waer uw zetel op u wacht.
U, dien wy het feestlied zingen,
Viermael 't welkom toegebracht!
O, die toon klinkt rein en krachtig,
In de vaderlandsche tael!
Is ons feest niet grootsch of prachtig,
Zie! de schoone Kunsten zegenen
's Schilders weêrkomst, rijk aen eer.
Bloemen! wilt den disch beregenen:
Wy zien onzen broeder weêr!
| |
| |
Andren mogen, grijpziek, draven
Naer een vergelegen wijk:
Tobben daer, als arme slaven,
Om een handvol blinkend slijk;
Gy woudt eedler kring omvatten,
Gy, door 't schoone-alleen bekoord:
Rijk aen onontroofbre schatten,
Keert gy in 't u heilig oord!
Voorrecht van de schoone Kunsten,
Onafhanklijk van het lot,
En te groot voor smaed of gunsten;
Onafhanklijk, ja, als God!
Zalig, die het kan beseffen;
Die alom op broeders staert,
Waer de Kunsten 't hart verheffen:
Hem is ieder kunstzoon waerd.
Broeder, zy het lot verbolgen,
Bat en Belg zijn u ten vrind.
Hem zal steeds de vrede volgen,
Die der Kunsten lach bemint.
Moog' rond hem de krijgsmacht donderen,
Hooger eerdoel kluistert hem;
Zijn penceel schept rustig wonderen,
By der Glorie tooverstem!
| |
| |
Welkom, ja, in 't oord der Belgen,
Waer het hart zoo veel geniet,
Waer de wetenschap haer telgen
Ook een zegebronwel biedt.
Hier ook mymert zy op puinen,
Nog ontzachlijk kunstgewrocht.
Hier ook reiken reuzenkruinen
Van gebouwen in de locht.
Hier ook ryzen wonderwerken,
Die penceel en beitel schiep,
En die 's aedlaers tocht versterken,
Wien een glansend hemel riep.
Hier ook strooit de lente bloemen,
Throont zè; in zoete majesteit.
Hier mag de eedle Maesstroom roemen
Op zijn schilderachtigheid.
Zie, van rotsen hem omvangen,
Welker schedel overhelt -
Van festoenengroen omhangen,
Dat aen grond en boom ontzwelt -
Van het zonlicht overvonkeld,
Dat als juichend hem beschijnt,
Die bevallig kruist en kronkelt,
En in 't blauw verschiet verdwijnt.
| |
| |
Ja, de Maes, al overdekken
Haer geen trossen, bron van wijn,
Wordt begroet door blyde vlekken
Als de zuster van den Rhijn,
Hoofdvorst van Europa's stroomen,
Die zich langs ombloemde zoomen
Slingert, fier op d'opperrang.
Ja, wy hebben vergezichten
't Schoon Itaelje niet onwaerd,
Wier aenvalligheid doet dichten,
Of den Schilder geestdrift baert,
Waer een zilvren vloed door wiegelt,
Die zijns oevers groene kroon,
Ongerimpeld, wederspiegelt,
Als verliefd op al dit schoon.
Blyven wy deez' grond bezingen,
Die onz' eersten stap ontfing,
Rijk aen zielsherinneringen,
Wat bezweek en wat verging.
Blyven wy den grond aenbidden,
Die der vaedren asch besluit.
Rubens sluimert in ons midden,
En zijn nakroost stierf niet uit.
| |
| |
Men zegt, dat toen uw stap, die reeds een twaelftal jaren
Den grond bezocht vermaerd door kunstpalet en snaren,
En ieder heiligdom beklom der eeuwge Stad,
Zich vlugger repte naer uw lieve bakermat,
En eerst nu weder 't erf betrad,
Waernaer uw dichterziel bleef smachten,
Waerop uw moeder u, in hemelende lust
Verloren, aen haer borst geprest heeft, en gekust;
Waerop u de eerste mael de palmen tegenlachten;
Waerop uw heilige asch, by 't voorgeslacht, eens rust -
Men zegt, dat in die stond, die plechtigste aller stonden,
Het graf van Rubens blonk van ongezienen glans!
Men zegt, een engelstem (licht die des grooten mans)
Klonk door Sint Jakobs choor, aen Rubens naem verbonden.
Maer 'k zwijg... Geen bard hergeeft het lied der starrenzael.
En hy, die Antwerp kon verrukken,
Als hy, tot tweemael toe, er 't glorieloof mocht plukken,
Verneemt in 't harte Rubens tael!
Lager klinken de aerdsche zangen,
Door een' broeder aengeboôn,
Dien het stofkleed blijft omprangen,
Toch zal u mijn stem verhalen,
Wat geheim me een geest ontsloot,
Als de nacht kwam nederdalen,
En de sluimring om my goot.
| |
| |
‘Doe (sprak hy) uw lied weêrgalmen;
Want het juichend vaderland
Vindt een liefling weêr! Zie, palmen
Groenen reeds in onze hand.
Als hy de aerde eens is ontvloden,
't Hoofd met de eerekrans getooid,
Wordt dat loover hem geboden,
En die palmen dorren nooit!
Hy zal Jezus dan aenschouwen,
Dien hy, van omhoog bestraeld,
By t'onzetbaer moederrouwen,
Zielbestormend heeft gemaeld.’
De engel zweeg, en week ten hoogen,
In verblindend schoone pracht.
Duister blonk aen de Oosterbogen
Daer de zon by, na die nacht!
Broeder, galm' 't gejuich u tegen,
Dat uit onzen boezem schiet!
U des Hemels reinste zegen,
U der englen palm en lied!
't Vatikaen moog' heerlijk pronken:
Gy, zijn goddelyke vonken.
Sta ze voor geen schatten af!
1837.
|
|
Auteursrechtvrij