Vaderlandsche poëzy. Deel 3

[p. 66]

David Teniers.

Hy schiep zijn vak: dit vak gaf hem de onsterflijkheid.

maria doolaeghe, de Belgen beoef. van kunsten.

Verlokkend veldtafreel! de muts staet op een hairtjen,

Terwijl de schorre veêl op hooge tonne klinkt.

Men danst zijn beenen slap, men zingt, men eet en drinkt;

En speelt, by al 't rumoer, ginds in een hoek een kaertjen.

Hier lacht, met wyden mond, het meisj' en gryze vaêrtjen;

Een vreugd, waer al de pracht der steden by verzinkt.

Zie, welk een reine ziel uit zalige oogen blinkt

Aen dit, vol liefdevuer, elkaêr omarmend paertjen!

Hoogmoedige, die dwaes het veldvermaek bespot,

Voor wien slechts 't purper gloeit van kittelend genot,

Koom in Teniers gewrocht uw eigen vonnis lezen.

Hy zag de gouden eeuw in 't boerendansjen weêr;

Spreek: wenscht ge niet, ontvlucht aen al uw statige eer,

Een vluggen danser in die maegdenkrans te wezen?