Vaderlandsche poëzy. Deel 2

[p. 181]

Belgie.

Eenvoudigheid en deugd versierden, Belg, uw vaderen.
Hun gloeide vryheidszucht en heldenmoed in de aderen.

Na goldsmith, the Traveller.

Zing luid, oprechte Belg, mijn broeder,

Ter eere van het vaderland.

Ja, Belgie is een teedre moeder,

Die ons vereent in vasten band.

Zy moet naer 't juichend lied verlangen,

Dat onze kinderliefde bood.

In Belgie heb ik 't licht ontfangen:

Dit land bemin ik tot de dood.

Geen boeien passen aen de Belgen:

Ze leven vry, of sterven bly.

Hun zwaerd kan elk tyran verdelgen;

Slechts voor den Heere knielen zy.

Ziet gy die Leeuwevaen daer hangen?

Zy draegt uw beeld, o landgenoot!

In Belgie heb ik 't licht ontfangen:

Dit land bemin ik tot de dood.

[p. 182]

 

Maer bloeit op nieuw de zoete vrede

 

Op dezen glorieryken grond,

 

In dorp by dorp, in steê by stede

 

Strooit zy haer milden zegen rond.

 

Gezondheid bloost op alle wangen;

 

Elk vindt er werk, en kent geen nood.

 

In Belgie heb ik 't licht ontfangen:

 

Dit land bemin ik tot de dood.

 

 

 

Hier woont, by onbevlekte zeden,

 

Voorouderlyke eenvoudigheid.

 

Wy luistren naer de stem der reden,

 

En paren yver aen beleid;

 

De braefheid heerscht in alle rangen;

 

Godsdienstig is er klein en groot.

 

In Belgie heb ik 't licht ontfangen:

 

Dit land bemin ik tot de dood.

 

 

 

Wy durven 't heilig outer naderen,

 

En buigen, biddend, voor u neêr:

 

O Vader onzer achtbre vaderen,

 

Vergroot ons heil, vergroot onze eer.

 

De Belg zinge u zijn lofgezangen

 

Tot 's warelds uiterst avondrood!

 

In Belgie heb ik 't licht ontfangen:

 

Dit land bemin ik tot de dood.