Vaderlandsche poëzy. Deel 2

[p. 179]

Verdraegzaemheid.

Het onuitroeibaer recht der vryheid van 't geweten.

helmers, Holl. Natie.

‘'k Zag de eerste mael 't land weenen om zijn moeder,

Als Thresia baer zalige oogen sloot.

De zon verdween; geen storm was ooit verwoeder

Dan welke rees by 't volgende ochtendrood.

De godsdienst scheen den afgrond-zelv' ontvlogen,

Tot zoete vreê den zegen had herbaerd.

Verdraegzaemheid is dochter des Alhoogen,

En broederhaet is kind der zondige aerd.

Ik zag de jeugd voor 't stael des oorlogs vallen,

Terwijl hy pronkte op zijn bebloede kar.

Elk zegelied stond ons op duizendtallen:

Verschriklijk blonkt ge, o trotsche morgenstar!

Zelfs tegen God waert gy ten strijd getogen.

Hy blies: gy vielt; en Neêrland was gepaerd.

Verdraegzaemheid is dochter des Alhoogen,

En broederhaet is kind der zondige aerd.

[p. 180]

 

'k Zag onzen grond, die 't lijk had bly verzwolgen

 

Van 't groote heir, bekleed met milder oegst.

 

Geen oorlog meer, geen volk op volk verbolgen;

 

De sikkel blonk, de degen lag verroest.

 

O zaelge tijd, waerom zoo ras vervlogen?

 

Keer spoedig weêr: ik heb wat hoop bewaerd.

 

Verdraegzaemheid is dochter des Alhoogen,

 

En broederhaet is kind der zondige aerd.

 

 

 

Moge ik ten minst die hoop ten grave dragen,

 

Dat dweepery uit alle harten vlood;

 

Dat de eigen band om ieder is geslagen,

 

Die 't lieve licht in Nederland genoot,

 

Dat Godsdienst daelde uit gouden hemelbogen

 

Op 't liefdealtaer, voor schennisse bewaerd.

 

Verdraegzaemheid is dochter des Alhoogen,

 

En broederhaet is kind der zondige aerd.’

 

 

 

De gryzaert zong, omringd van al zijn zonen:

 

Een kleinkind loeg, dat op zijn kniën zat.

 

Een zoete maegd wou 't zilvren hair bekroonen

 

Des bravens mans, die 't vaderland aenbad.

 

Vergeefs: hy treurde; een traen liep uit zyne oogen;

 

En op zijn graf werd de eedle spreuk bewaerd:

 

Verdraegzaemheid is dochter des Alhoogen,

 

En broederhaet is kind der zondige aerd.