Vaderlandsche poëzy. Deel 2

[p. 169]

De Legers op de grenzen.

Treedt toe, en knielen wy voor 't zelfde Godsaltaar,

En leggen we, in Gods oog, de handen in elkaer.

bilderdijk, Holland aen Belgie.

Zy waekten daer, elk op zijn grens gelegen,

De lont ter hand, by slapelooze wacht:

Het moedig ros brieschte alverwoesting tegen,

De kryger droomde en brand en broederslacht;

Wanneer een geest, met zachte en peinzende oogen,

Ter nedersteeg uit d'ongeschapen gloed,

En tot hen sprak, met innig mededoogen:

‘Waerom, o broeders, zoo gewoed?

Vecht ge in den naem van 't vaderland, o braven?

Maer 't vaderland is de eigen vruchtbre grond,

Eens in moeras, in d'oceaen begraven,

En door de vlijt gewoekerd uit zijn mond;

Maer 't vaderland is 't oord der gloriedagen,

Dat Spanje tergde, in d'eigen heldenmoed,

En siddren deed voor vryheids donderslagen:

Waerom, o broeders, zoo gewoed?

[p. 170]

 

Vecht ge, opgestaen by d'aenroep uwer vaderen?

 

Vereenigd straelt, zoo ver gy ziet, hun naem.

 

Wat heilzon blonk, wat rampnacht er mocht naderen

 

Saem vochten zy; zy triomfeerden saem!

 

Te Waterloo, op Salems heilge vesten,

 

Rees hunne vaen, tot schrik van vreemd gebroed,

 

Als kinderen derzelfde roemgewesten:

 

Waerom, o broeders, zoo gewoed?

 

 

 

Dit heilig erf, waerom 't in twee gespleten,

 

Waer u 't voorheen wiegde op denzelfden schoot?

 

Sints negen jaer zijt gy van een gesmeten,

 

Doch gy waert vriend sints beider stam ontsproot.

 

U paert natuer; u, stroomen, tael en zeden.

 

Waerom ruilt gy dien ouden liefdegloed

 

Voor nieuwen haet, voor bloedige ijslijkheden?

 

Waerom, o broeders, zoo gewoed?’

 

 

 

En wapenloos, en hand in hand gestrengeld,

 

Bezwyken zy voor Godes vreêgezant;

 

De legeren, verbroederd en vermengeld,

 

Vereenen ziel, en zucht, en vaderland.

 

Men knielt, en heft godvruchte handenpalmen,

 

Voor 't feestaltaer, by geurgen wierookgloed;

 

En Neêrland doet des Hemels woord weêrgalmen:

 

‘Waerom, o broeders, zoo gewoed?’