Vaderlandsche poëzy. Deel 2

[p. 167]

De Belgische Gryzaert

Volgt met standvasten tred het richtsnoer van de reden;

Volherdt, en dat heel de aerd zich spiegele in uw zeden.

Toont u altijd den naem van eedle Belgen waerd.

van den poel, de Belgen.

De kermisvaen zwaeide op den toren.

Het dorp was bly; de landman zong;

En ook een gryzaert liet zich hooren,

Een gryzaert, nog van harte jong:

‘O vrienden lief, wat met den tijd verander',

Ik wyde trouw aen Belgie mijn gezang.’

- Gy zijt een Belg, een ware vaderlander;

Zing opgeruimd; o gryzaert, zing nog lang!

‘Ik zag in 't veld mijn dagen vloeien,

Gelijk een murmelende vliet.

Ik bleef het ongeloof verfoeien,

Maer d'ongodist verfoeide ik niet.

Hy was en bleef mijn broeder: neen! geen ander

Dan God beslisse, en vonniss' hem eerlang.’

[p. 168]

 

- Gy zijt een Belg, een ware vaderlander:

 

Zing opgeruimd; o gryzaert, zing nog lang!

 

 

 

‘'k Eerbiedig geen bebloede helden,

 

Dan als zy streden voor hun land,

 

En 't leven fier te pande stelden

 

Voor 't breken van den slavenband.

 

Het menschdom beeft voor trotschen oorlogstander:

 

Wat raekt ons toch der vorsten zelfbelang?’

 

- Gy zijt een Belg, een ware vaderlander:

 

Zing opgeruimd; o gryzaert, zing nog lang!

 

 

 

‘O Belgie, heilig land der vaderen,

 

Met bloemen, oogst en ooft versierd,

 

Het bloed versnelt in 's gryzaerts aderen,

 

Als hy uw roem en schoonheid viert.

 

Waer is de boer zoo vlytig en zoo schrander?

 

Wat eerlijk zweet drupt van zijn frissche wang.’

 

- Gy zijt een Belg, een ware vaderlander.

 

Zing opgeruimd; o gryzaert, zing nog lang!

 

 

 

‘Blijft broeders in uw leed en lusten.

 

Bekroont dien wensch van 't stervend lied.

 

'k Zal spoedig naest de vaedren rusten:

 

Verstoort mijn laetste dagen niet.

 

Knielt op mijn graf; omhelst er bly elkander,

 

Zoo u de twist in zyne strikken vang'.’

 

- Gy zijt een Belg, een ware vaderlander

 

Zing, opgeruimd; o gryzaert, zing nog lang!