Vaderlandsche poëzy. Deel 2

[p. 162]

De Belg.

't Zegt veel, het doet my 't harte goed,

Dat ik in Neêrland ben geboren.

wap, aen Nederland.

Verheft het vaderlandsche lied

Die 't vaderland bemint;

Die 't zucht en ziel en leven biedt,

Gelijk een dankbaer kind;

Die uitroept, als gy bidt en buigt:

‘Der vaedren God verdelg'

Wie ons verderf wil!’ Broeders, juicht!

Juicht, en bezingt den Belg!

Bezwykend, boog Byzanties vaen

Voor onzen zegeprael,

En langs de heilige Jordaen

Klonk onze stoute tael.

De kluister werd door ons verfoeid,

Al bracht dien Romes telg;

En, tot bewondering ontgloeid,

Prees Cesar-zelf den Belg!

[p. 163]

 

Terwijl haer wierookvat niet dooft,

 

Steekt, uit het aerdsche stof,

 

De Godsdienst een verheven hoofd

 

By ons naer 't hemelhof.

 

De goede trouw, die nimmer bloost,

 

Wat ramp fortuin verzwelg',

 

Is 't erfdeel van het eerlijk kroost

 

Gesproten uit den Belg.

 

 

 

Hoe vloeit niet Godes zegen rond

 

Op 't land, één veldtapeet!

 

Het koren overgeelt den grond,

 

Bedruppeld met ons zweet.

 

Hier bukt de boer, die 't land doorsnijdt;

 

Daer zwoegt der mynen telg.

 

De nyvre zorg, de handelvlijt

 

Baert schatten voor den Belg.

 

 

 

O God, die Belgie nooit verliet

 

In 't nypen van den nood,

 

Aenhoor het vaderlandsche lied,

 

Dat mond en hart ontvlood:

 

Bewaer het lieve vaderland,

 

Wat volk uw zwaerd verdelg'!

 

Zoo houde de eer en welvaert stand

 

Van d'adelouden Belg!