Vaderlandsche poëzy. Deel 2(1840)–Prudens van Duyse– Auteursrechtvrij Vorige Volgende [pagina 139] [p. 139] Huldenberg, of de Slag van Steppe. Wel hem die 't vaderland meer dan zich-zelv' bemint, In 't sneuvlen voor hare eer een zuivren wellust vindt! helmers, Holl. Natie. De binnenlandsche orelog wou niet bedaren: De bisschop van Luik had heerschzuchtig getast Naer Brabands bezit. Aen het hoofd van de scharen Des Hertogs, braveerde er een held de gevaren, En Huldenberg was 't. De kamp woedde, als brand dien de winden fel jagen. De Brabander zwoer: 'k Ly' geen kluisterenlast! En hertog Henricus versnelde zijn slagen. Een kryger naest hem deed den Luiknaer versagen, En Huldenberg was 't. Een vyand doorwondde Henricus de lenden; Hy duizelt, en stort, door den folter vermast. Kort juichten des Bisschops vernielzieke benden. Een kryger vloog toe die den rug haer deed wenden, En Huldenberg was 't. [pagina 140] [p. 140] Hy doscht zich in 't krijgskleed van dien hy ontschaekte Aen nypenden nood; en men kampte weêr vast, Terwijl weêr de strijdkreet van Braband ontwaekte; Men dacht dat de hertog ten stryde weêr blaekte, En Huldenberg was 't. De Brabanders wisten van buigen, noch beven. Geen schild of het klettert, geen zwaerd of het kratst. Een wraekgeest, den vlammenden degen geheven, Scheen 't vaendel van Braband, beschermend, te omzweven, En Huldenberg was 't. Maer de overmacht daegt, en de Brabanders wyken; Ze wyken, nog strydend, zoo 't dapperen past. Een enkele hunner bleef mannelijk pryken: Hy streedt op zijn klepper, omcingeld van lyken, En Huldenberg was 't. De Luiknaer mag zegerijk 't slagveld doorloopen, En jubelt: ‘De dood heeft den Hertog verrast!’ En stort op het lijk af, met bloed overdropen, En rukt het vizier des heldhaftigen open, En Huldenberg was 't. Vorige Volgende
Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij