Vaderlandsche poëzy. Deel 2(1840)–Prudens van Duyse– Auteursrechtvrij Vorige Volgende [pagina 137] [p. 137] Boudewijn van Constantinopel. Uw ziel, voor de aerd' te rein, blijft ongeschokt en vrij, Bij 't schatrend woeden van des afgronds razernij. helmers, Jesus van Nazareth. Het feestgewoel was op den burcht gestegen: 't Bulgarenrot zong woest zijn zegeprael. Alleen de vorst, en 's vorsten gade zwegen: Aen 't somber oog ontschoot een torenstrael. 't Gezang weêrklonk tot onder kerkerbogen: Daer lag een held ten prooi aen lange pijn, Maer kalm en groot, en naer den hemel de oogen: 't Was Vlaendrens Boudewijn. ‘Ik hoor het feest, het bloedfeest der barbaren, By 't wraekgeschal, dat hunne borst ontvlood. Wat zou de wrok der dartle gâ bedaren, Die 't overspel my voorsloeg, of de dood? Dien liefdehoon zult gy my duer betalen: Mijn is uw hoofd, is niet uw harte mijn. Zoo riep ze; ik hoor den echo dof herhalen: Hy sterve, Boudewijn! [pagina 138] [p. 138] En 'k heb een telg, zoo jong, zoo lief, zoo teeder, Die daeglijks bidt: God, leid mijn vader weêr! Mijn dochter! ach, ik zie u nimmer weder, Op aerde niet, maer zeker by den Heer. Ik hoor 't gejuich der wrokkende gedrochten: 'k Werd valsch beticht: gy zult mijn wreker zijn, O God van 't heir, dat voor u heeft gevochten, O God van Boudewijn! O God van 't kruis, o Heer van dood en leven, Die d'Oosterkroon hebt op mijn hoofd gesteld, Die gaeft en naemt, zou ik voor 't doodsuer beven? Ben ik geen Belg? Ben ik geen Christenheld? Uw engel breekt weldra mijn slavenboeien. Schut Vlaendrens volk, en 't erf van Constantijn. Zoo moge, als 't bloed van zijn verlosser, vloeien Het bloed van Boudewijn!’ Hy zwijgt: daer dreunt de kerker op hun stappen: Zy bonzen voort, en vloekend brult hun mond. Daer klinkt een gil verflauwend, bylen kappen; Daer sterft een zucht, en 't martelbloed spat rond. De vorst barst uit in woeste vreugdekreten; En boordevol hervult men 't kristallijn. En siddrend sprak zijn gade, bleek gezeten In 't purper: ‘Boudewijn!’ Vorige Volgende