|
| |
| |
| |
Huig De Groot.
Ja, schim van Hugo! waard de zangen
Van onverbasterd kroost te ontvangen,
Hoor, hoe mijn lier uw lof bespeelt.
Dit sombere gewelf moge op het hoofd my wegen;
Vergeefs! wel prangt de boei, maer mijn gedachte is vry.
Of waent men, stellen slot en grendel er zich tegen,
Dat zy gedwee zich kromme in 't juk der dwinglandy?
't Verleden roept zy, tot een schuilplaets, in; onttogen
Aen 't heden, met welks aekligheid zy spot,
En haer betoovrend troostvermogen
Siert zelfs het my bedreigend lot.
Al moog' met flauwe scheemring blikkeren
Het lampjen van den man, die voor de glorie waekt,
Hy ziet dit nachtlicht reeds, met hooger glans ontblaekt,
Ondoofbaer de eeuwen tegenflikkeren.
| |
| |
In de eenzaemheld groent loof, tot lustprieel gerond;
De nacht verzilvren zelfs ontleende zonnestralen;
Den blauwen sluier van de ontwaekte morgenstond
Doet, lieve Lente, uw hand aen kerkertraelien pralen.
Ja , tijdgenoot en vriend van Mosschus en Bion,
Vertael ik, vry in de enge kluister,
Die toonen, nog Athenes luister,
Wier ryke keurigheid alle eeuwen streelen kon.
Wellicht ontfronste zelf een Plato by die zangen,
Wellicht Aspasia. Dit versjen won haer gunst,
Of mocht een zoeten lach van Agatho ontfangen,
Schoon door aenvalligheid en kunst.
Doch waerom steeds Virgiel en Tacitus geplonderd?
De onvruchtbre zangster, die in 't roomsche purper zwiert,
Met een cypressenkrans gesierd,
En steeds het vreemde- alleen bewonderd?
Waerom de dierbre tael van 't heilig voorgeslacht
Der poëzy onwaerd geacht?
Meer dan een Solon is den Batavier geschonken,
Mag hy op geen Homeeren pronken?
Ja, ryzen zullen zy! Bespeelt ge uw grootsche luit
De reinste dichtstroom golft er uit,
O Vondel! en haer teêr- of stoutheid
Verraedt in u den geest der oudheid.
| |
| |
Ik eer de gouden tael, door vreemden dwaes veracht.
Hoe zuiver is haer glans, die in uw dichten vonkelt;
Hoe fier en klemmend is haer zenuwryke kracht;
Hoe schoon, de vryheid, die door elke wending kronkelt!
Gelijk der Vaedren geest, eenvoudig, manlijk, stout,
Blinkt ze uit, doch zonder klatergoud.
Gedachten, die aendoenlijk treffen,
Of die verrukken en verheffen,
Kleurt zy met onvervalschten toon.
Nu lispelt zy, betoovrend, teeder,
Dan bruist en stroomt zy, dondrend, weder,
En steeds is ze ongekunsteld-schoon.
Verheemlend is die tael, Maria, zielsbeminde,
Wanneer ze van uw lippen vloeit,
En ik, door haer ontroerd, mijn blyde jeugd hervinde:
Dan is door minnaersvlam uw echtgenoot ontgloeid.
Maria, naer mijn boeien smachtend,
Verheven ziel, die 't leed bespot,
De vryheid, rede en recht verkrachtend,
Schiep ons dit diepellendig lot.
Neen! vlek noch vloek op haer gesmeten!
Waerom der zon d'orkaen verweten,
Die haer verheven pracht verslond?
Neen! als wy voor de vryheid kampen,
Klinke, onder de opgehoopte rampen,
't Gejuich: Leev', leev' de vryheid! rond.
| |
| |
Dus juicht de jonge gâ, die aen haer wichtjen 't leven,
Ten prijs van 't hare schenkt, wen alles om haer treurt,
En ze aen heur egemael voor eeuwig wordt ontscheurd.
Zy hoort den moedernaem zich by den doodsnik geven,
En heft voor 't laetste 't hoofd, van foltring bleekgekleurd.
Dit liefde- en huwlijkspand aen 't moederhart onttogen,
Dit haer nog onbekende kind,
Maer dat ze teeder noemt en mint,
Lacht zy, stilweenend, toe, en zalig sluit zy de oogen.
|
|
Auteursrechtvrij