De spellingsoorlog

[p. 47]

aant.

XIII.

't Is of de laetste hoop aen 's Meesters ziel ontzonk;

Hy opent flauw den blik, beroofd van levensvonk;
Een snik ontvlugt zyn borst, zyn oog ontschieten tranen:
Hy ziet zyn neêrlaeg hem tot de overgaev' vermanen.
Wanneer de Syllogism, slechts zichtbaer voor den man,
De lucht doorklieft, en tot hem daelt: ‘Verban
Den angst: ik ben uw schut. Zoudt gy myn vaen begeven?’
Dit zielvertroostend woord doet zynen moed herleven.
Hy staert den vyand na, die juichend reeds vertrok,
En spreekt hun allen aen, met electrieken schok:
‘O mannen, die getrouw de Spelling wilt verweêren,
Zoo weêrd aen onze ziel, dit toeval kan niet deêren.
Ons is de Logica, dat knoopdoorhakkend zweêrd.
Op ons vest zich het oog van Belgie, van heel de eêrd'.
Het land begeêr 't, of niet, het zal, als wy eens, bleêten!’
Hy zwygt. - Myn lier zwygt ook: zy vindt geen rym op bleêten.