De spellingsoorlog (1842)

De spellingsoorlog

(1842)–Prudens van Duyse– rechtenstatus

Auteursrechtvrij

Vorige Volgende


V. Wat nieuwe reednaer daegt? zyn frissche wangen blozen, Als 't verschontplooide blad van Sarons lenteroozen. Die brave drukker, die alleen een boek bemint Naer mate er zyne beurs gezond verstand in vindt, Heeft nog zyn magazyn vol met Desroches schriften, En haet natuerlyk hen, die 't kaf van 't koren ziften Op onzen lettervloer. Geen Woordenboek bestaet, Dat voor Desroches zon in nacht niet ondergaet! Hy denkt niet, maer hy drukt: ‘Waertoe die nieuwe boeken? Zegt hy: een recensent, een worm die aes moet zoeken,
[pagina 23]
aant. Vinde er zyn bate by, de kunst ligt in 't vertier, En Uilenspiegel zelv' bekroon ik met laurier. De Cathechismus ook wordt nooit genoeg geprezen, Door die hem veel verkocht, maer weinig heeft gelezen. Hy ligt by 't Tooverboek van Witgeest in één pak; Deez' toovert 's koopers geld zeer aerdig uit den zak. In menig Almanak vind ik vermaek en voordeel; De Snoecksche is toch volmaekt... naer boekverkoopersoordeel. Het Nieuwjaerboek van Rens laet ik aen 't trotsche Gent: De verzen zyn te kort, en 't is te klein geprent; En dan, wie kan er die hoogdravendheid bevatten? Of meenen zy, dat wy de tael gelyk de Batten Ooit leerden?.... Waerom, zoo als vader Cats het deed, De verzen, min het rym, als proza niet gesmeed? De Middelaer zal my geen middels doen verkrygen.... Van 't Kunst- en Letterblad wil ik het liefste zwygen; Bedroog de maer my niet, 't is een Galenus, die 't Bezielen wil met zyn anatomiek genie, En 't kon gevaerlyk zyn met zulk een schrift te mallen.... Wie weet, in welke hand men vroeg of laet kan vallen? De Noordstar is welligt een nieuwe dwaelplaneet, Die Kerkhove in de wieg niet maekte tot poëet. Deze allen moeten voor Westvlaendrens Standaerd wyken, Die onzer Spelling deugd zoo zonneklaer doet blyken. Ja, 'k leen herbergzaemheid aertsvaderlyk aen 't schrift, Dat voor Desroches schermt in dichterlyke drift. Vooral zyn Woordenboek van Marie-Threses dagen Geeft my en myner gâ het geldigst welbehagen.
[pagina 24]
De landman, die by ons dit meesterstuk ziet staen, Vraegt naer geen Weiland, geen Blussé, geen Kiliaen, Die vast wat minder wist dan onze drukkershazen, Die met hun rekenpen de schryvers zelv' verbazen. Aenbidlyk puikgewrocht, ge zyt myn beste schat! Ge styft myn beurs met meer dan een dukaet per blad. Ik vond een Halma laetst, door 't wormenbroed verbeten, Die, in de archieven van een zolder stil vergeten, Verouderde, ongeschikt om nog verkocht te zyn: Dat hy in 't offervuer van 't kunstaltaer verdwyn'! Accentenschepper, vast vergood by onze neven, Bevriend' hy u met ons, die van uw schriften leven!’ Hy zegt: de phosphor knapt, het outer vonkt terstond, En Halma schiet in vlam, verstuift en dwarrelt rond. Verblinde! wilt ge zoo d'onzaelgen Spanjaerd volgen, Die in des Hemels oog, om 't gruwelfeit verbolgen, Al wie niet denkt als hy, der waerheid echte teelt, Ter overtuiging kalm den vlammen aenbeveelt? Thans is de wraek volbragt, volbragt met koelen bloede! Het bosch, sinds lang ontwend aen zulke bitse woede, Verkleurt van afschrik zelf, en Halma in zyn graf Zucht diep... Doch wende 't verontwaerdigd oog zich af Van zulken beulenmoed in Nederduitsche zielen: De Almagtige bewaert, de duivelen vernielen!

Vorige Volgende