|
| |
| |
| |
De dood van Simon Stevin.
Cantate.
La Cantate est la fille et de l'Ode et du Drame.
Chaussard.
Et dulces moriens reminiscitur Argos.
Virg.
De koning van den dag zonk met verheven luister
In 's Westerhemels Oceaen.
De vriendschap knielde en bad, tot siddrens aengedaen.
Stevin, de schrandre Belg, ontvlugt aen Spanjes kluister,
Wydde aen zyn bakermat een allerlaetsten traen,
En nevens hem stond Maurits: dof en duister
Verglom hem 't heldenoog; en, met een zacht gefluister,
Nam hy des Kunstnaers kille hand,
En uit diens boezem klom, met afgebroken snikken,
By half verglaesde blikken,
De woorden: Brugge! Vaderland!
| |
| |
Zyn Beschutgeest spant de snaren
Met het teederste gevoel,
By het zwygen van de scharen,
En hy zingt voor d'Opperstoel:
‘Uit des aerdryks afgrond stygen
Beden, als een heilig vuer,
Die naer laefnis tot u hygen,
Heer en Vader der natuer!
Gy, die 't hart Stevin deed kloppen
Voor het worstlend Nederland,
Laet uw heildauw nederdroppen
Op dat hoofd, van leed vermand.
Wil, ge als in Jesaias dagen,
Zynen tyd verlenging biên!
Zalf des ballings bittre plagen;
Laet hem in de toekomst zien!’
De Almagtige, in het diepst der Heemlen zeetlend, hoort
Die liefdebeden, saemgesmolten zielsakkoord,
En zendt een Engel - als een lichtstrael neêrgeschoten
Naer de aerd; en 't Hallellied der zaelge heilgenooten
Rolt door de onmeetlykheid weêr voort.
‘Weêr klimt onze zucht u tegen
Met verruklyk dankgeschal.
Ge overstort den mensch met zegen,
O Bezieler van 't heelal.
| |
| |
Reeds is de Engel der bevryding,
De Engel van den dood, gedaeld,
Uit wiens oogen vol verblyding
De Onschuld zege tegenstraelt.
't Veege hart slaet onbekommerd,
Wie uw vleugel overlommert,
Ademt in den den doodsnik vry.’
De stervende verheft den schedel: ja, 't verdween,
Dat zwart tafreel van menschenslagten.
De Vryheid keert op aerde, en de aerd' lacht voor haer schreên;
En zelf de Spanjaerd durft voortaen haer niet verkrachten.
De jaren rollen voort: 't verhoogd Noordnederland
Staet daer, gelyk een reus, verstaeld by worstelingen.
Het reikt aen 't Zuiderdeel de zusterlyke hand,
Om samen zich den boei des dwingelands te ontwringen.
Twee eeuwen zyn gevlugt: met kunst- en kennisglans
Ommanteld, heft zich Brugge: thans
Wendt zy een dankbren blik naer 't glorieryk voorhenen,
En viert den sterveling, sinds lang van de aerd verdwenen,
Maer onverdoofbre star aen Belgies lettertrans;
En noemt Stevin, en kroont zyn beeld met bloemenkrans.
De koning van den dag, reeds met verheven luister
Gezonken, purperde nog lang de Westerkim.
Zoo blonk vol majesteit, vry van der zinnen kluister,
Waeit en wappert, Leeuwenstanders!
Plegtig is deez' hoogtydsdag,
Waerop 't oog der Nederlanders
't Godsbesluit vervullen zag.
| |
| |
O Stevin, o zoon der Vryheid,
Voedsterling van 't vry genie,
Brugge buigt vol zoete blyheid
Voor uw heilige asch den knie.
Los van lyfs- en zielsverdrukking,
Dank zy aller vorsten Vorst,
Noemt ze u met een van verrukking
Overstroomde moederborst.
Dien de Kunst als schepper roemt,
De eedle Stad, die op u pryke,
Kroont uw standbeeld met gebloemt.
Waeit en wappert, Leeuwenstanders!
Plegtig is deez' hoogtydsdag,
Waerop 't oog des Nederlanders
't Godsbesluit vervullen zag.
|
|
Auteursrechtvrij