Simon Stevin, naer Voorduin's bekroond werk, met eenige dichtstukken

[p. 71]

De zeilwagen.

‘Myn Vorstlyk leerling, gy, die schittrend zegepraelde
By Nieupoorts duinen, waer gy als een Engel straelde,

Gezonden door de wrake Gods

Tot den Sennacherib, die Nederland verpletterde,
Hoe forsch klonk de bazuin, die 't aerdryk overschetterde,

Op zulk een zending trotsch!

Niets faelt er aen die eer dan slechts een zegewagen,

Waerin Mendoza zelf gedragen,

Verbaesd ter neder zie op 't onvermande land.
Dit zy uw Kapitool, dat zielsverwondring bare:
Een zegekoets, waerop uw stam verheerlykt vare,
En die bestuerd zy door uw vorstelyke hand!’

- Myn Vriend (zegt Maurits), dien ik meester bly mag noemen,
Vry moogt ge 's Heeren arm in deez' myn zege roemen -

Hem, die tot zwaerd my koos, en zond;

Heb dank! Uw boezem gaet van scheppingsaendrift zwanger.
Wenk: dat uw kunstgewrocht verschyne; toef niet langer,
En dat de Roem te saem ons beider naem verkond'.’

[p. 72]

 

Nu wenkt Stevin: de wonderkoets rolt nader.

 

Zy draegt en wiel, en dubble mast, en zeil te gader.

 

De vrye Statenvlag waeit van haer top. De Vorst

 

Grypt in zyn vuist het roer. Mendoza zelf stapt binnen:

 

De wind steekt op; de koets beweegt, by zwellend linnen,

 

En fladdert henen, fier op d'eerlast, dien zy torscht.

 

 

 

De Nederlanders staen op 't zwellend duin, by drommen,

 

Met uitgerekten hals, te staren; en verstommen

 

Om de eêlste zegekoets, die immer held beklom.

 

Straks zagen zy een schip, nu zien ze een Condor zweven,

 

Nauw de aerde rakende, en het woelig aengeheven:

 

‘Leev' Maurits! leev' Stevin!’ dreunt, dondrend, de oevers om.

 

 

 

Held Maurits zit aen 't roer: de koets is naer de golven

 

Gedaeld, en menig waent zich reeds in zee bedolven:

 

Daer rolt zy weder langs het strand: Mendoza staet

 

Verstomd om 't Nederlandsch genie, stout uitgeklonken

 

In held Stevin's vernuft, en Maurits oog schiet vonken

 

By zyn volmaekte zege, aen 's Bruglings roem gepaerd.