Nazomer

[p. 184]

De Graenkorrel.
1859.

Drie duizend jaren zijn vervlogen.
Den nacht der pyramiede onttogen,
Herziet de momie 't licht: een wenk!
Geen windsels, die ze meer omprangen.
Heur hand ontsluit: wat houdt ze omvangen?
Een korrel, heilig grafgeschenk.

De onschatbre schat, dien zij bewaerde,
Vertrouwt men aen de moederaerde:
Uit haren schoot ontkimt, en schiet
Omhoog, met milden korenairen,
Een kloeke halm, die voort zal baren,
En 't momiegraen weêr allen biedt.

Die korrel, stijgend uit den nachte
Der tombe, dát is de gedachte:
Wie stelt aen heur bevruchting grens?
Geen menschenmacht kan haer vernielen.
Onsterflik voedsel van de zielen,
Blijft zij het erfdeel van elk mensch.

Ken, dichter, dan uw priesterwaerde:
Uw rijk is niet van dezer aerde.
Sta voor geen roem uw zending af!
Zing liefde, hoop, geloof, en rede,
En draeg een korrel met u mede!
't Staet vast: eens breekt zij uit uw graf.