|
| |
| |
| |
De geleersde Bekoorder.
I.
Er was eens een schilder zoo oolik en fijn,
Als meestal die gasten, die kwasten zijn.
Hij kende 't latijn niet, maer kende veel treken,
Die nooit aen die mannen met baerden ontbreken.
Er was ook een braef pastoor, zoo geleerd
Als iemand, om Theologie ooit geëerd.
Hij kende 't latijn op zijn duim, en hij kende
Van buiten geheel de Gulden legende.
Dees sprak tot den meester, met vromen zin:
‘Ik hebbe devotie tot zeekre santin,
Die Gudula heet, en haer wilde ik wel hebben;
Ook engel en duivel moet ge er bij scheppen.’
- ‘Eerweerde, 'k aenveerde: ja, 'k breng ze, met boek
En koopren lanteeren, zoo richtig op 't doek,
Dat keizer Karel voor haer zal wijken,
Al stond hi met zijner lanteerne te prijken.
‘Ik ken de legenden zoo veel er maer zijn,
Al en las ik ze niet, als u eedle, in 't latyn:
Want schilder en dichter die stellen ze op prijze:
Niets en is er gering voor den wijze.
| |
| |
(‘Ik meen, dat dit woord van Salomon is;
Doch waer blijft waer, al citeerde ik mis;
Ook en sta ik hier niet te preêken:
'k Behoore tot den eenvoudigen leeken.)
‘Ik weet, dat de zwerte (of zoo men die heet'),
De heiligen plaegt met het vreemdste leed,
En altijd studeert, om wat kwaeds hun te brouwen,
Al moest' hi Dominicus keers eens houên.
‘Ik weet, hoe Christoffel het kindeken droeg,
En hoe 't op Antone van Padua loeg,
En hoe sint Franciscus vijf wonden...’ - ‘Niet verder!
Ge zijt er in 't huis;’ sprak de achtbare herder.
| |
II.
Men brengt, zoo heimzinnig bedekt, het tafreel
Tot den heere pastoor. Met dorstige keel
Zegt deze: ‘Sa, Mietjen! een flesch uit den kelder!
Men drinke, en men klinke op dat stukjen eens helder!
‘Ontsluier 't me wat!’ Men ontbloot op die vraeg
Het bovenste deel van den doek slektraeg.
De eerweerde staert met glinstrenden blikken,
En kan er zich oogen en hart aen verkwikken.
Daer staet ze, als een maget van 's Heeren gesticht!
Blank linnen omlijst haer 't heilig gezicht,
Zoo zedig en zacht de biddende oogen,
Met hemelsch lachjen de lippen omtogen.
| |
| |
Daer staet ze, geschilderd in Raphaëls trant,
Zij draegt een brevier in der eene hand, -
In der andre, een lanteerne om 't officie te lezen
(Iets, wat den Satan niet lief en moest wezen).
Naest haer staet deze, met horenig hoofd:
Hij heeft al 't lanteerenlichtjen gedoofd
Met zijnen blaesbalg der oude dagen,
Dien hij, als stokebrand, mag dragen.
Een engel, met eener brandende keers,
(Al kijke de vijand zoo dwars en dweers).
Ontsteekt op nieuw de godvruchte lanteerne,
En plaegt op zijn beurte den plager eens geerne,
En schijnt te zeggen, met spottend gezicht:
‘Je bent voor het vuer, et ik ben voor het licht.
Dat elders zoo'n domperspel je vermake!
Ieder zijn zending, en ieder zijn take.’
| |
III.
‘Fix! zeî de pastoor: 't is vol kunst en genie,
Rechtschoon is die engel, afschuwelik die...
Doch hoe naer den eisch die santinne geprezen?
Zij draegt den hemel volmaekt op haer wezen.
‘Koom, laet me nu 't verdere deel ook zien!’
Traeg daelt de sluier beneden de kniên
Des boozen: ‘Wat zie ik?... 'k En zag 't van mijn leven?
Wat deed-de?... wat heb-de aen den duivel gegeven?’
| |
| |
- ‘'k En dede niets, dan wat past en wat dient.’
- ‘Nu ja, maer die duivel met leerzen!... Wel, vriend,
Een duivel met leerzen! ha!... zaegt ge dit wonder?’
- ‘Neen, heere; maer zaegt gij immer een zonder?’
Stil loeg de pastoor, en zeide: ‘Vrind,
Laet rusten wat rust, wie ruste bemint.
Die schilders! die schilders!... Wij willen eens schinken:
't Is iets van 't jaer elve... Wat zou-de er van dinken?’
|
|
Auteursrechtvrij