|
| |
| |
| |
Geloofsbelydenis.
I.
‘Waer blinkt ge, o zielenzon, o waerheid,
Weêrschemering van Gods gelaet?
Wanneer volgt eenmael op die naerheid
Der twijfelnacht uw dageraed?
Zal ik, ten minste, u zien verschijnen,
Als star, waer neevlen voor verdwijnen?
Blinkt ge eenmael op mijn jammerbaen,
Als 't wonderlicht, dat de Oosterwijzen
Met dankbren oogen zagen rijzen,
Om Bethlehemme toe te gaen?
Of bergt ge u steeds in stelselwolken,
Tot de ure slaet, wier majesteit
Mij in het ende iets zal vertolken
Van 's Heeren ondoorgrondlikheid?
Zal dan eerst, dàn me uw zon bestralen,
Als 't aerderijk voor mij zal dalen
En zinken in een doodsche nacht?
Straelt gij, tot zalving mijner wonde,
Eerst dan op mijn verrukte sponde,
Als de ijzren slaep mij 't oog verkracht?’
| |
| |
| |
II.
Niet verder, mensch!... Gij zult niet dolen,
Als de afgetobde pellegrim:
Gods liefde houdt zich nooit verscholen,
Al waek' geen star ook aen de kim.
Vóor hij u 't oog nog had ontsloten,
Had hij den strael reeds uitgeschoten,
Die eens uw ziel met licht vervult,
Ten dageraed en dag ontloken,
Wat logen u will' tegenspooken,
Met valschen flikkerglans omhuld.
Hij zou geen God zijn, geen algoede,
Geen vaderlike menschenvrind,
Zoo niet zijn hand dien mensch behoedde
Voor twijfelangst, die hem bemint.
Schoon onmacht de Almacht niet omvadem',
Uw borst, bezield met zijnen adem,
Gevoelt, hoe groot en goed hij is;
En, voor zijn scepter diepgebogen,
Kent ge in uw niet zelv' uw vermogen,
O mensch, des Eeuwgen beeldtenis!
Wat zijt ge? Een drop, op 't blad aen 't blinken;
Maer 't opperlicht doorglanst dien drop.
Geen kennis doe uw nacht verzinken,
Het kind lost u elk raedsel op.
Het bidt, de handekens te samen:
‘God! onze vader!’ en uw: ‘Amen!’
| |
| |
Bekroont de bede van het kind.
Stort gij voor hem op uwe kniën,
Wat zijt ge? Een riet vol melodiën,
Dat hymnen ook in 't onweêr vindt.
| |
III.
Weg met den stelselen der wijzen,
Als stof verstuivend in d'orkaen!
't Geloof, dat mij, als mensch, doet rijzen
Tot God, is uit hem zelv' ontstaen.
't Verlevendigt me een rein herdenken,
Door leed, noch tijd, noch graf te krenken;
't Biedt mij den schat die niet vergaet,
Aen mot, noch worme buit gegeven,
En baert me een zweem van 't hooger leven,
Bij zijner schoonheid dageraed.
Al wat geen menschenhulde bedelt,
Als inspraek van een vrij gemoed, -
Al wat een Irus zelv' veredelt,
Belijde ik luid, als waer en goed;
Maer wat ons zelfgepeins vernedert,
De zucht voor 't reine en groote ontvedert,
Ons wroeten doet in draf en slijk,
En vóor 't altaer den haet wil zaeien,
Waer liefde 't wierookvat moet zwaeien,
Dàt koomt niet van des Heeren rijk.
Onwaerdig uwer voorgeslachten,
Zult gij, wie voor den Baäl kniel',
Uw korten adem hooger achten
Dan uwe onsterfelike ziel?
| |
| |
Zult gij God zelv' in haer miskennen, -
Uw goddelike waerde schennen,
Voor wat een ijdle weereld roemt?
Neen, dat veeleer ons 't bloed verstokke
In de aedren, dan ons 't denkbeeld schokke:
Ik heb me op aerde reeds gedoemd.
| |
IV.
Geen nacht kan mijn geloof verzwelgen,
Geen storm ontankeren mijn hoop,
Geen dood mijn liefdevlam verdelgen,
Schoon hij mijn leemen hutte sloop';
Geen kluister kan mijn vaert beteugelen:
De erkentnis leent me vrije vleugelen,
En 'k stijg tot God, als Godes kind,
Aen stof en sterflikheid ontrezen:
De liefde moet onsterflik wezen,
Als zij den Eeuwige bemint.
O Vader in de vreugd en smarte,
Ik vond u niet met mijn verstand;
Ik vond u enkel met een harte,
Dat allen twijfel stout verbant.
Ja, in uw schoonheid, Ongeboren,
In uw bermhartigheid verloren,
Versmelt ik in gebed en lof,
En stappe, los van menschenketen,
Met uwer wet in mijn geweten,
En boven 't hoofd uw starrenhof.
|
|
Auteursrechtvrij