|
| |
| |
| |
De Doop myns Eerstgeborenen.
I.
O kind, met angst gekocht; o kind,
Lang afgesmeekt door ons te gader,
De lust van moeder en van vader,
Van beiden even teêr bemind,
Zie hier den grooten dag, zoo dikwijls afgebeden,
Dat gij, in lelieblank gewaed,
Bij 's levens eersten dageraed,
Gods heiligdom zult binnentreden.
Daer slaet de langverwachte stond:
Hoor, hoor de tempelklok ontwaken,
Die d'aerdrijke en den starrendaken
Onze oudervreugde luid verkondt.
Verheven vriendenstem, die neêrdaelt uit den hoogen,
En aenmeldt, dat het outer wacht,
Waer 't offer worde toegebracht
Aen hem, in 't nooduer toegevlogen!
Ge ontwaektet weder, luchtbodin
Van oudervreugd en kindersmarte!
Maer roepe ik mijn verbrijzeld harte
Van vroeger' dagen thands niet in!...
| |
| |
Mijne ouders zullen, ach, dien zaelgen doop niet weêrzien,
Wier dank voor mij eens heeft gegloeid,
Aen de eigen plechtigheid geboeid;
Maer beiden zullen daer op neêrzien.
| |
II.
Wij bidden, diep in 't stof gebukt,
En wenden van der vont de blikken
Op u, die ons zoo kunt verkwikken,
Zoo de afgestormde ziel verrukt; -
Op u, die nog van heil en heiligheid doet droomen,
Als duivels onder menschenschijn
De ziel ons martelen met pijn,
En jubelen, waer tranen stroomen.
De priester koomt, vol majesteit,
Met gouden stool in blanke kleederen,
En voelt zich mede 't oog verteederen,
Op 't minlik kind gevest. Hij breidt
Nu tot den Heer, ontroerd, verrukte handenpalmen:
‘Verzaekt gij aller boosheid, zoon?’
Hij spreekt, en 's Allerhoogsten woon
Hoort plechtig 't jawoord wedergalmen.
't Lief kruintjen druipt van zuiver nat,
Waer 's priesters handen 't meê besproeien,
En hemeldauw schijnt neêr te vloeien
Op onzen Godgeliefden schat.
De kleene ligt daer, als een witte roos, bepeereld
Met ochtenddroppelen; en zoet
Ziet de engel neêr, die eens zijn voet
Bewaekt bij 't wandlen door de weereld.
| |
| |
| |
III.
'k Vergete nimmermeer dien stond,
Die van zoo veel geluks liet droomen.
‘Laet, laet de kleenen tot mij komen!’
Die tael ontvloeide aen Jesus mond.
Gij kwaemt tot hem, wiens woord en voorbeeld de aerd verlichtte,
Die immer rein bleef van ons slijk:
Keer mede rein in 's Vaders rijk,
En dat er niets uw voet ontwrichte!
Vergeet hem nimmermeer, den stond,
Die u aen 't christenouter wijdde,
Met elker valsche leer in strijde,
Op broedermin niet vast gegrond; -
Aen 't christenouter, welk ons, diepgebukt, zag bidden:
‘Dat de aerde een vroege hemel zij,
En (wie om 's Heeren dienste strij,)
Des Christus geest woone in ons midden!’
Dàt is de doop, verheevner hand
Dan die van menschen uitgevloten; -
De doop, in 't Godswoord uitgegoten,
Als vuer dat onze ziel ontbrandt,
Om, als de Heiland, voor het rijk van licht en leven
Te kampen tegen 't nachtgebroed,
En eer den adem dan 't gemoed,
Voor vrijheid aedmend, op te geven.
| |
| |
| |
IV.
Zoo ons een heilge hoop bedriegt, -
Zoo de ondeugd al ons werk verwoestte,
En onze hand maer stoppels oegste; -
Kind, zoo dit tooverlachjen liegt,
Dat u gelijk maekt aen de wichtjens in den hoogen; -
Zoo moeder ooit, o Florimond,
Den feestdag, toen ge ons wierd gejond
Naest mij herdacht met sombren oogen; -
(Verhoede 't God, o liefdepand!)
Dan zal ik, eerste mijner zonen,
U op den blanken kerkdosch toonen,
Bereid door blijde moederhand, -
Op 't reinheids-zinnebeeld, dat u eens heeft omhangen,
En zwijg, maer wijs het, zuchtend, aen,
En manend spreekt de vadertraen:
Kind, zoo heeft u de vont ontfangen!
|
|
Auteursrechtvrij