Nazomer
(1859)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 144]
| |
Willems II standbeeld.
| |
[pagina 145]
| |
Nù zoude ik zwijgen, nù verstommen
Bij 't volk, met aengedreven drommen,
Als golven woelig opgeklommen,
Ten groete van den ridderheld?
O zoon van Waterloo, wee, die u kan vergeten!
De Belg, wien 't rinkelen der fransche slavenketen
In de ooren klonk, en klinken blijft, -
De Belg bemint in u een broeder,
Die 't vaderland beschermde, als 't dapper kind zijn moeder,
En wiens onsterflikheid op vaste vleuglen drijft.
| |
II.Tuigt Spanje van Oranjes daden,
Toen hij, jonge adelaer, ter zon
Opstijgend, onder Wellington,
Reeds in verheven glans mocht baden,
Hier flonkerde voor hem de volste gloriebron.
Ja, Neêrland, Neêrland boven allen,
Doet hem een luiden lofzang schallen,
En 't ware een bastert-Belg, die hem vergeten kon.
Wij huldigen met dankbren toonen
Het beeld, dat ons den held Oranje wedergeeft,
En voelen ons der Vrijheid zonen,
Als hij voor 't vaderland en voor Euroop herleeft.
Ons brengt dees schoone dag de profecy der vrede,
Die de aerde eens overschittren zal,
En als eene algemeene bede
Der menscheid klimt voor ons dat schaetrend feestgeschal.
| |
[pagina 146]
| |
't Kanon, de tolk van alverwoesting,
De stem eens van den Man des lots,
Meldt nu het heilig feest van Nassaus roemïnoegsting
En onzen vaderlandschen trots.
Wat blinkt die zonne schoon, o Nassaus offeraren,
Op Nieupoorts duinen, wien het heugt van Maurits voet,
En op de vonkelende baren
Des Oceaens, tooneel van Ruiters heldenmoed,
En op het veld, waer de oorlogstanderen
Der weêrvereende Nederlanderen
Eens golfden, als een gramme vloed,
En op het beeld, waer gy voor 't harte in moogt herleven,
O held van Waterloo!... 't Doet voor onze oogen zweven
De rampen van ons vaderland,
En ieder stamvolk, naer dat kampveld saemgedreven,
En 's Heeren vaderlike hand.
Dit beeld stelt perk aen 't overspoelen
Van trotsche Franschen, hoe zij woelen
In hunnen droom naer oorlogseer;
Dat beeld is onzen Nederlande
Een waerborg tegen angst en schande,
En bliksemt slaef en dwingland neêr.
| |
III.O berg van Waterloo! o zegerijke kusten!
Ik zag u; 'k zag den leeuw, die daer met fieren moed
Zich heft, en knielde in 't stof, waer onze wrekers rusten, -
In 't stof, bepurperd met Oranjes offerbloed.
| |
[pagina 147]
| |
En 'k riep: ‘O goede God, hier hebt ge ons vrij gestreden.
Die berg is 't hoogaltaer van onze liefdebeden.
De zon van Waterloo vreest geen vergetelnacht,
De leeuw van Waterloo laet nimmermeer zich kluisteren,
De held van Waterloo kan nimmermeer verduisteren,
Zoo lang het belgisch hart den dwang en dood veracht.
Hij legde, als wraekgeest des Alhoogen,
De bijl aen 's ceders voet, die enkel had gebogen
Bij stormen, 't grimmig Noord ontsneld,
En die ten starren, op des afgronds hart zijn wortel
Inschietend, klom; hij sloeg des hoogmoeds waen te mortel,
En 's ceders lijk bedekte een onvergeetlik veld.
De Hemel scheen verzoend met de aerde.
Geen moeder wendde meer, na zij een zoontjen baerde,
't Verbleekende gelaet van hem wanhopig af;
Geen vader, bij dat kind haer aen de borst gelegen,
Verschrikte meer om dien gevreesden huwlikszegen,
En zag in 't wiegje' alleen een slagveld en een graf.
De Almachtige zal niet verdragen,
Dat nog Euroop geketend zij:
Wie Noord of Zuid nog durft belagen,
Gij zult, als 't strijduer is geslagen,
Oranjes heldenschim, gij zult verheven dagen,
En Nederland is vrij.
|
|