Nazomer
(1859)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 129]
| |
Omtrent Rome.aant.Niet ver van de eeuwge-stad, reeds half in puin gezonken,
Vorstin des aerderijks, gezeteld op een graf,
Droomde ik in 't avonduer, aen 't schouwspel vastgeklonken,
Dat sprekend mij omgaf.
Het Koliseum klom vóor mij; de zon, ter kimmen
Gedaeld, stierf langzaem, en haer jongste purpren gloed
Beschemerde den reus, die de eeuwen dóor blijft klimmen,
Maer wankelt op zijn voet.
Een zacht, heimzinnig licht ontlook op mijner bane,
En, zwijgend, zwom al 't veld in zilvren tooverglans,
En, als een lampbol, dreef de vriendelike mane
Langs effen hemeltrans.
En 'k zag bij een fontein, van overoude dagen,
Omtrent den puine van een schoonen zegeboog,
Een jonge vrouw, die, met den oogen neêrgeslagen,
Haer kind vol liefde zoog.
| |
[pagina 130]
| |
Als een Madonabeeld, door Rafaëls penseelen
Of Michel-Angeloos kunstbeitel opgedaegd,
Zat zij daer, op een steen, om ziel en zin te streelen,
Lief als een moedermaegd.
En ik bekeek ze een poos, en sprak: ‘Sabijnsche vrouwe,
Wie heeft dien zegeboog, thands puin, eens opgericht?’
- ‘O vreemdling, 't is door u, dat ik dit eerst aenschouwe,’
Sprak zij met kalm gezicht.
|
|